Nintendo

Bij Intertoys sta ik te dubben over een speeltje voor een van mijn kleinzoons. De winkelketen bevindt zich op de rand van omvallen, las ik ergens. Voor mij zorgelijker is dat ik er nu niks leuks kan vinden. Heb ik de speelsheid voorgoed achter me gelaten? 

     Zolang ik het me kan herinneren was ik idolaat van speelgoed. De vormen, kleuren, geluiden. Vooral miniaturen van de werkelijkheid zorgden voor opwinding en geluk. De Volkswagen Kever in je knuist moest precies op de buiten geparkeerde Volkswagen Kever van de buurman lijken. Met Lego had ik daarom weinig, vond ik te blokkerig. 

     Tactiliteit speelde bij dit alles ook een voorname rol. Tijdens geboorte- of feestdagen rukten bibbervingers het feestpapier aan flarden en bevoelden daarna het oppervlak van autootjes, treintjes of vliegtuigjes. Sensueel bijna. Het nieuwe kleinood werd in de lucht gehouden, gedraaid, bewogen en voorzien van (stem)geluid. Een terzijde: dit gedrag deed zich voor tot diep in de AOW.
     Voor mij minstens zo belangrijk, was het aroma van nieuw speelgoed. Vergelijk het met het luchtje binnenin een showroomauto. Naar mijn overtuiging roken de speeltjes uit mijn jeugd lekkerder dan die van nu. Het moest welhaast te maken hebben met ‘ouderwetse’ materialen als blik, ijzer, bakeliet, tin en zink. Andere geurfactoren waren de verf-, olie- en lijmsoorten van vroeger. Die waren wellicht zelfs toxisch, maar daar maalde toen niemand om. Jeugdige snuivers als ik waren dol op het metalige odeur van ‘ongezonde’ lak, naaimachine-olie en kit. Dat was, in mijn verbeelding, zelfs zo sterk dat een hele speelgoedwinkel erdoor tot leven kwam. Noem het magie.
     En kijk, precies dát mis ik nu bij Intertoys, waar het ruikt naar de Nintendo-software voor Super Mario, Pokémon en The Legend of Zelda – naar niets dus. Daarom is er, mocht de grote speelgoedketen straks verdwijnen, geen centje pijn voor deze fossiele zeurkous. Helaas wel voor zijn kleinzoons, en daarmee toch ook weer voor hem.