Een miljoen

Langs een door zonnevlekjes bespikkelde boslaan in Otterlo hield ik halt bij een beeldschoon villaatje. Hij was te koop. Minstens een miljoen, schatte ik, en die heb ik niet, helaas. Daarop moest ik denken aan het volgende.
Stel dat je van een gulle gever een miljoen euro kunt krijgen. Handje contantje, zomaar voor niets. Er is echter één maar: iedereen die je een beetje kent ontvangt het dubbele. Dus je familie, vrienden, kennissen, buurtjes, collega’s, studiegenoten, Facebookvrienden, leden uit de sportclub, kortom iedereen waar je een min of meer persoonlijke band mee hebt ontvangt twee miljoen euro. Het betreft al gauw heel, heel veel mensen. Van velen hou je onvoorwaardelijk, anderen waardeer je bovenmatig, sommigen vind je mwah, maar er zijn er ook waar je je groen en grijs ergert, een enkeling haat je zelfs. Onderzoek toont aan dat hierop velen afzien van hun miljoen.

Ofschoon we onszelf graag als goedwillend, soms zelfs als filantropisch zien, zijn we ook racende ratten die mekaar voortdurend fel beconcurreren. Kijk mij toch succesvol zijn met mijn miljoen! Maar als je buren er twee hebben, zak je een trede. Wil je dat?

Mijn begeleidster, inmiddels verder gewandeld door de boslaan, draaide zich om, zag mij dralen bij dat beeldschone villaatje, en riep: ‘Wat sta je daar nou?’