Majorettes

Mobiliteit is tegenwoordig heel gewoon. Ambassademedewerkers, werknemers van multinationals, topsporters, tropenartsen, ondernemers, mensen in de olie, offshore, weg- en waterbouw, ja zelfs onder gewoon kantoorpersoneel is (soms gedwongen) mobiliteit bestaansonderdeel. Maar juist het toch zo avontuurlijke Korps Mariniers heeft hier grote moeite mee. Hun kazerne in het Utrechtse Doorn voldoet niet meer waardoor ze moeten verkassen naar Vlissingen. Dat willen de zeesoldaten niet want ze zitten sociaal verankerd in het Utrechtse zand. Dus blijven deze geharde strijders graag in hun comfortzone, zo niet dan nemen ze ontslag, dreigen ze. Dat laatste zou - volgens hen - leiden tot meer gevaar. Mariniers zorgen immers voor orde en veiligheid waar ook ter wereld, menen ze. Ze worden – rijkelijk van premies voorzien - naar allerlei vuurhaarden in Verweggistan gestuurd om vrede en rust te brengen. Wat amper lukt en waarvan ze niet zelden als ptts-lijders terugkeren, maar dat terzijde. Maar naar het vredige Vlissingen wil het korps beslist niet, vanwege hun werkende partners en schoolgaande kindekes. Let wel, het gaat hier niét om een majorettekorps, maar om het Korps Mariniers. Naar verluidt rammelt het geraamte van oprichter Michiel de Ruyter in zijn tombe.