Slapstick

Voor de ingang van de supermarkt zie ik een oude vrouw in haar scootmobiel converseren met twee medewerkers van Albert Heijn, waaronder de filiaalhouder. Het mandje aan de voorzijde van de vierwieler is aardig gevuld. Ik hoor niet goed wat er besproken wordt, maar het klinkt niet erg vriendelijk. Met een dunne klaagstem lijkt de vrouw een verdedigend pleidooi op te voeren. Daarop hoor ik de filiaalhouder, terwijl hij een pak bastognekoekjes uit haar mand wrikt, bozig zeggen: ‘Maar dat zegt u altijd, en de volgende keer doet u het wéér.’
Een bejaarde veelpleegster, vermoed ik terwijl de winkeldeuren voor mij wijken. Maar wat doe je er als supermarkt aan? De politie inschakelen? Lijkt me veel gedoe voor klein bier. Maar ja, als het bij herhaling gebeurt? Ik zou het daarom simpel houden als ik Albert Heijn was. 

Gewoon dat oude mens met vlakke hand een zodanig klinkende klap in het gezicht geven dat haar ziekenfondsgebitje over het plaveisel kleppert en vervolgens, tijdens het minzaam afvegen van je slaghand, haar streng toespreken het Niet Meer Te Doen! Simpel corrigeren dus, door uit de losse pols een pittige oorvijg uit te delen. Synoniemen: muilpeer, klets, veeg, pets, fler, patat, smak of lel. Ik schat in dat zulks een gunstige uitwerking heeft, althans bij recidive ouden van dagen, want in geval van Mocromaffia-boefjes lijkt het me een minder goed plan. Daarnaast raak je als AH-manager middels zo'n onbevangen oorvijg je frustratie lekker kwijt. Bovendien laat je toevallige passanten die een dergelijke actie hooglijk kunnen waarderen - zoals ik - genieten van onschuldige slapstick. En dat is meer dan welkom in een boze wereld zwanger van geweld.