Sorbets

Het was Bevrijdingsdag. En zondag. En koud. Mijn begeleidster en ik zaten aan een tafeltje achter het raam met uitzicht op het Ketelmeer. We nuttigden wat, zagen schepen passeren, futen onderduiken en wolken opgestuwd worden door de harde noordenwind. Van een bevrijdingsgevoel was weinig te merken; de vlaggen die we zagen waren voornamelijk Duitse, wapperend vanaf de zeiljachten.

Links naast ons zat een jong gezinnetje met een baby van een jaar of nul. Ze zat in een babystoeltje. Het was een vrolijk kindje, ze lachte voortdurend, ook toen ze een zuigflesje kreeg aangereikt. Dat ze een meisje was, kon ik zien aan het met elastiek bevestigde strikje op haar voorhoofd. Zowel tuttig als dottig.

Aan het tafeltje rechts naast ons zaten twee seniore paren waarvan eentje echt bejaard was. Een stel dat met ‘de oudjes’ op stap was, vermoedden we. De vier bestelden sorbets. ‘Nemen we er koffie bij?’ hoorden we. ‘Nee, koffie krijgen we thuis wel,’ antwoordde de bejaarde vrouw heel beslist.

Gezien haar leeftijd was die opmerking best begrijpelijk. Ze had de oorlog immers meegemaakt en daarmee ook de bevrijding - zuinigheid zat ingebakken. Voor haar en haar manlief was het vandaag, de vijfde mei, waarschijnlijk écht feest en daar hoorde sorbets bij. Koffie hoefden ze echter niet, want die hadden ze thuis, gratis. Mooi toch?

Op het Ketelmeer voer weer een Duits zeiljacht voorbij. Ook dat was mooi.