Zinderende voetbalwedstrijden, ik trek ze niet meer. Daarom
stond ik, 's avonds rond de klok van negen, in mijn hofje de auto te poetsen.
Terwijl iedereen opgefokt voor de buis naar Ajax keek, en het dus stil was op straat, wreef
ik de wax uit over zijn dak, motorkap, bumpers en portieren, dit alles onder
begeleiding van een eenzame merel die voor een sfeervolle dagafsluiting zorgde. Zo
je auto poetsen is zen. Daarbij komt dat ik van mijn karretje hou, van zijn
montere blik, zijn weggedrag, van de ruige rasp van zijn drie cilinders die me een beetje
aan de metalige huil van luchtgekoelde boxermotoren van klassieke Porsches 911 doet denken.
Rillingen en een stijve pik, autoliefde bestaat.
Afijn.
De poetsbeurt naderde zijn einde, het resultaat werd zichtbaar. De koets glom als de billen van Beyoncé, de lichtmetalen velgen waren ontdaan
van fijnstof, de spatborden lieten hun spannende lijnenspel weer zien. De merel gaf zingend zijn goedkeuring.
Toen al kon ik me verheugen op de buien die het KNMI had besteld, want regendruppels blijven zo mooi liggen op auto’s die lekker in de wax zitten: de ultieme beloning voor een poetsbeurt. Maar ver voor
het zover was, genoot ik die avond van de glans, van het buiten zijn, de zenbeleving. Bijkomend voordeel was mijn afwezigheid bij een zinderende voetbalwedstrijd, die ik niet meer trek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten