Fietsheuvels

Steeds langzamer fiets ik. Logisch, mijn conditionele hoogtijdagen liggen zo’n halve eeuw achter me en de zwaartekracht begint meer en meer invloed uit te oefenen op deze zilvergrijze Tom Dumoulin. Daardoor lijken de vele fietsheuvels en -bruggen die mijn stad kenmerken immer steiler en hoger. Wat echter ook telt, is de demotiverende invloed van e-bikes die, vaak bestuurd door andere senioren, me links en rechts voorbijknallen, vooral heuvelopwaarts. Niets is ontmoedigender dan fluitend te worden ingehaald door zwaarlijvige of semi-gebrekkige generatiegenoten.

Om hierop te anticiperen zijn er een paar mogelijkheden. Ten eerste door zelf zo’n elektrieken fiets aan te schaffen, wat de makkelijkste manier is. Helaas doe ik van nature graag moeilijk. Een tweede optie is de fiets de fiets te laten en doodleuk altijd de auto te nemen, dus ook voor een boodschap om de hoek. Lekker obstinaat wel, want daarmee toon ik volkomen schijt te hebben aan al die correcte en duurzame overheidscampagnes. Een derde optie is om de genoemde opties eclectisch te combineren. Bijvoorbeeld door volkomen schijt te hebben aan zowel de overheid áls aan al die snelle e-bikers door lekker-lullig-langzaam voort te blijven zwalken, zoals het een bejaarde wielrijder betaamd. Denk dat ik daar maar vol op inzet, het liefst heuvelafwaarts. 

Mijn trouwe stalen ros. Let op de versleten voorband.