Morbide

Onze voortdurende zoektocht naar veiligheid levert gevoelsmatig juist onveiligheid op. Zo vind ik het steeds beangstigender worden in de openbare ruimte. Dat komt o.a. door de Automatisch Externe Defibrillatoren (AED’s) die je overal ziet hangen met de bedoeling een medemens te redden bij hartstilstand. Om dezelfde reden krijg ik het benauwd van de vele weldoeners die reanimatiecursussen volgen, om vervolgens het geleerde gretig in de praktijk te brengen. Want wíl je dat?

Meestal wel, denk ik. Maar er zullen er genoeg zijn die dat niét wensen. Onder die laatsten ongetwijfeld vooral ouderen, want een hartstilstand is weliswaar schokkend, maar voor hen toch ook best een mooi einde. Het bespaart een senior - én de omgeving - het verdere aftakelingsproces of een lijdensweg vanwege ouderdomsziektes. Daarbij komt nog het risico dat een ‘geslaagde’ reanimatie - met of zonder behulp van een AED - je ook kan omvormen tot kasplant. Opnieuw: wil je dat?

Ik niet. Maar hoe maak je dat duidelijk als je in katzwijm ligt omringd door omstanders die handelend willen optreden? Een niet reanimeren-penning om je nek of -tattoo op je borst is een optie. Zo’n stuk koud metaal draagt echter niet prettig. En een tattoo met die boodschap op je blote bast staat een tikkie morbide op een zomers strand, daarnaast is het niet erg opbeurend in je liefdesnest. Bovendien, wat heb je aan de tekst Niet reanimeren (of Do not resuscitate in het Engels) als je onwel wordt in een of ander olijfolieland? En dat is precies waar ik de komende tijd vertoef. Dus tot later. Hopelijk.