Edward Hopper

In filmscènes is een kroeg een geliefde locatie. Iemand komt binnen, hijst zich op een barkruk en er ontstaat 'een situatie', niet zelden een broeierige. De klant bestelt vlotweg een gin-tonic of een vodka martini (shaken not stirred). Even later neemt een ander personage plaats op de kruk ernaast. En bingo.
     Mijn bescheiden kroegervaring is anders, stroever, zeker in praktische zin. Ten eerste: waar laat ik mijn jas? Durf ik hem ergens uit het zicht te hangen of drapeer ik hem over mijn schoot? Ten tweede vang ik niet snel de aandacht van de barkeeper, want die is druk met andere gasten, of met zichzelf. Ten derde weet ik nooit of ik direct mijn drankje moet afrekenen of dat ik dat dien te doen aan het einde van mijn zit? Ten vierde ben ik een matig drinker, bovendien staan de prijzen van iets hartversterkends niet in verhouding tot het plezier dat ik eraan beleef. Ten vijfde zien de meeste cafés en kroegen er te 'gezellig' uit en helaas nooit als in de schilderijen van Edward Hopper. Maar het allerbelangrijkste is dat er nooit een verdwaalde vreemdeling naast me komt zitten die op de een of andere manier iets bij me losmaakt. Iemand die hetzelfde zoekt als ik, wat dat ook mag zijn. Een mooi gesprek, wederzijdse interesse, een door alcohol losgeweekte bekentenis, platvloerse humor of juist iets verhevens, een beetje verleiding, een verlegen glimlach die we beiden terugvinden in de spiegelende wand achter de toog. Helaas heb ik nooit zoiets meegemaakt. In tegendeel, ontheemd voelde ik me altijd. 

     Als toevluchtsoord is de kroeg voor sommigen gewoon bar.

Nighthawks (Nachtbrakers) van Edward Hopper.
Wellicht zijn beroemdste schilderij.

Kenmerkend voor Hopper is zijn weergave van leegte,
isolement of het onvermogen contact te vinden.

Miljuschka

Op een stralende lentedag toerden we over verstilde polderweggetjes naar het schilderachtige vestingstadje Elburg. Mijn begeleidster wil er steevast van een ijsje smikkelen bij Casa Piccola, een tot ver buiten de regio vermaarde ijssalon. Zelfs Miljuschka, 's lands bekendste lekkerbek-influencer, heeft deze ijssalon in haar persoonlijke top drie staan. Dan weet je het wel.
     Bij Casa Piccola aangekomen zagen we een heuse TikTokrij van smachtende ijsliefhebbers. Ze stonden aangelijnd tot op de as van Elburgs autovrije hoofdstraat. Unisono besloten we af te zien van ijs en de massa te negeren.
     Met name TikTok, Instagram en X staan aan de basis van deze gekte, waar vooral de FOMO-generaties aan lijden. Dit soort media duwt de schaapjes richting de hotste burger-, friet-, döner, ramen, matcha, sushi, macchiato, ijs- of stroopwafeltent.
     En wij maar denken dat we van een hogere orde zijn dan, bijvoorbeeld, gnoes. In dat kader bezien is het wel bijzonder dat 'n één dag oud gnoekalf gewoon met zijn moeder meeloopt, terwijl een mensenbaby een sneue stumper is die jarenlang dient te worden gepamperd. Ontegenzeggelijk is een mens veel intelligenter dan een gnoe. De laatste staart dommig over de savanne totdat zijn tijd is gekomen om als voer te dienen voor andere dieren. Terwijl de mens juist extreme slimmigheidjes bedenkt als AI, TikTok, Instagram of X, stuk voor stuk tools die de kudde de weg wijzen naar levensgevaarlijke dictators of foute politici. Of naar de hipste vreettenten, bars, coffeeshops of ijssalons waardoor we massaal gaan lijden aan stress, dichtgeslibde aderen, diabetes, breinrot of gewoon kanker. 

     Nee heus, we zijn van een veel hogere orde dan gnoes. 

De kudde, hier wachtend op Vlaamse friet.

Miljuschka    (Beau Monde - foto: Stef Nagel)

Not in my backyard

Onder mijn ruitenwisser stak een gele flyer. Hetzelfde beeld bij auto's van de buurtbewoners. Op het A4tje een tekst in vette kapitalen: 

Nee niet in Lelystad: Geen en-en-en. 

     Actievoerders protesteerden met dit vlugschrift tegen plannen voor een luchthaven voor zowel verkeersvliegtuigen als straaljagers én een explosieventerrein. 

     Al jaren bestaan plannen voor een 'vakantievliegveld', maar die waren afgekeurd, vooruitgeschoven, daarna opnieuw geopperd, vervolgens weer afgeschoten en wederom doorgeschoven. Daarnaast willen we de vijand buiten de deur houden en daarvoor lijkt stationering van F-35 jachtvliegtuigen op datzelfde vliegveld een prima middel, aldus Defensie. En de geruchten over een groot explosieventerrein nemen ook toe. Het zou, kortom, tezamen best veel herrie kunnen opleveren in en rond mijn polderstad.
     Typisch gevalletje niet-in-mijn-achtertuin. We willen van alles en nog wat. Vliegvakanties om ons leven op te tuigen. En een adequate luchtverdediging. En militaire oefen- en munitieterreinen. En goede weg- en railverbindingen voor (nog) meer mobiliteit. En denderende popfestivals om uit je dak te kunnen gaan. En zwiepende windmolens om onze energiehonger te dempen. En kerncentrales om minder afhankelijk te zijn van het buitenland. En massieve 'distributiedozen' voor de opslag van onze hebberigheid. En grootse sportmanifestaties waarbij je je held of club middels veel herrie kunt aanmoedigen. En de vrijheid om dagenlang vuurwerk af te steken. En betere handhaving van regels. En minder regels. En datacentra om bij te blijven in de AI-race. En duizenden satellieten boven je kop zodat je altijd en overal verbonden bent met de heisa. En. En. En. Enzovoorts. 
     Ik rukte de flyer los. Op weg naar de papiercontainer kneedde ik hem tot prop.