Oogcontact

Tien centimeter voor mijn keukenraam woont een forse spin. Ze heeft er een mooi web gesponnen. Slim ook, want vanwege de overhang van mijn bovenverdieping zit ze daar droog en betrekkelijk windvrij. Ik weet overigens niet of het een ‘zij’ is, maar ga daar gewoon vanuit, misschien vanwege haar grootte. Wikipedia bevestigt mijn vermoeden dat het om een Araneus diadematus gaat, oftewel een ordinaire kruisspin.
Hoe langer ze voor mijn keukenraam woont, hoe meer ik gevoel voor haar begin te krijgen. Zo kwam ik onlangs ongewild met mijn hoofd in aanraking met haar web toen ik mijn fiets tegen de pui parkeerde. Ik voelde de draden in mijn kuif plakken en meende dat daar ook iets wriemelde. Toen ik omhoog keek zag ik haar vluchten naar dat deel van haar bouwwerk dat nog intact was. Voordat ik het wist floepte ik er ‘sorry’ uit. Gelukkig kwam het weer goed tussen ons, want snel daarna had ze haar web weer op orde alwaar ze nu gezellig kleine vliegjes zit uit te zuigen.
Wat vooral aardig is, is dat we een paar keer per dag oogcontact hebben. Als ik mijn handen was, koffie zet of een broodje smeer, dan kijken we mekaar gevoelvol aan. Nou ja, soort van, want er zit wel dubbelglas tussen onze werelden. Aan welke kant het beter toeven is weet ik niet.