Carnavalskrakers

Bij Ons Staat Op De Keukendeur zongen De Twee Pinten in 1970, een ongekende carnavalskraker. Vrijwel iedere Nederlander kent deze klassieker. Vreemd is echter wel dat de keukendeur zelve al een poos uit onze wooninterieurs lijkt te zijn verdwenen. Bij wie je ook komt, nergens tref je hem nog aan. In de meeste eigentijdse Nederlandse huizen is de keuken onderdeel van het woongedeelte, niet zelden is het zelfs de centrale open space. Dus adieu keukendeur.

     Iets anders dat ineens foetsie lijkt, is het waterbed. In de jaren ‘80 en ‘90 waren de golvende matrassen niet aan te slepen. Je zou er geweldig op/in slapen, dus iedereen wilde zo’n ding; waterbeddenspeciaalzaken schoten als geysers uit de grond. Het zou me daarom niks verbazen als een flink deel van de millennials – generatie Y – is verwekt op een waterbed. Achter mijn laptop gezeten zie ik subiet ritmisch golvende lichaamsbewegingen op waterbasis voorbij komen, maar laat ik daar niet al te lang bij stilstaan.

     Het waterbedidee is heus zo gek nog niet. Golven brengen rust, zorgen voor regelmaat, bovendien vormen ze drijvende krachten in het aardse bestaan. Eerstens kwamen wij ooit voort uit de golven: zeedieren spoelden aan en evolueerden tot landdieren. Daarnaast hebben we, in prenatale fase, maandenlang meegedeind op golvend vruchtwater. En eenmaal ‘af’ dobberen we, zonder het te merken, braafjes mee op de golven van ons denken wat zorgt voor nieuwe technieken, mores en hypes. Met als resultaat veranderende (wereld)beelden en gebruiken. Dat keukendeuren en waterbedden teloorgingen in Nederlandse interieurs is daar een aardig voorbeeld van. En een paard in de gang is allang taboe.