De volgende ochtend ontdekte ik helaas weer enkele mieren op mijn nu jamvrije aanrecht. Ik zocht naar de bron, maar vond haar niet. Dus opnieuw drukte ik ze dood, een voor een. Plezier had ik er niet in, het was gewoon de snelste manier.
De daaropvolgende ochtend hetzelfde liedje, ik werd er lichtelijk nerveus van.
Ergens las ik dat je, naast het opruimen van je eigen zooi, je vooral ook de geursporen van de mieren zélf moet zien uit te wissen, want de diertjes marcheren blindelings achter elkaars geur aan.
Ergens las ik dat je, naast het opruimen van je eigen zooi, je vooral ook de geursporen van de mieren zélf moet zien uit te wissen, want de diertjes marcheren blindelings achter elkaars geur aan.
Snel ging ik aan de gang met een sopje. Dat bleek dé manier. Alle activiteiten rond mijn aanrecht waren per omgaande gestopt. All quiet on the western front.*
Maar een dag later zag ik iets bewegen aan het oostfront, bij de deur die naar de tuin leidt. Aha, de indringers kwamen natuurlijk vanuit de tuin; aan een minuscuul kiertje hebben ze genoeg. En ja hoor, buiten zag ik, op de terrastegels pal voor mijn tuindeur, een fikse legermacht krioelen. Daar ergens moést zich het hoofdkwartier bevinden.
Vlug naar de drogist voor een lokdoosje. Met zo'n doosje trek je mieren aan die vervolgens de giftige stof uit het doosje meezeulen naar hun nest waarna de kolonie uitsterft. Wat zijn wij toch slim!
Hoe slim bleek snel. Nadat ik het doosje strategisch tussen mijn tuindeur en hun legerbasis had gepositioneerd, zag ik hoe de nijvere infanteristen migreerden tussen lokdoosje en nest. Intrigerend, maar ook droefmakend, want hen wachtte een ellendige dood, dit in de wetenschap dat mieren ons geen kwaad doen. Sterker, dit voetvolk is erg nuttig, ruimt alles voor je op. Helaas soms ook als je er niet om vraagt.
Mijn probleem is dus opgelost door uitroeiing van een complete leefgemeenschap. Ik kan nu weer rustig mijn krant lezen. Ik sla haar open, zie foto's van Gaza.
Vlug naar de drogist voor een lokdoosje. Met zo'n doosje trek je mieren aan die vervolgens de giftige stof uit het doosje meezeulen naar hun nest waarna de kolonie uitsterft. Wat zijn wij toch slim!
Hoe slim bleek snel. Nadat ik het doosje strategisch tussen mijn tuindeur en hun legerbasis had gepositioneerd, zag ik hoe de nijvere infanteristen migreerden tussen lokdoosje en nest. Intrigerend, maar ook droefmakend, want hen wachtte een ellendige dood, dit in de wetenschap dat mieren ons geen kwaad doen. Sterker, dit voetvolk is erg nuttig, ruimt alles voor je op. Helaas soms ook als je er niet om vraagt.
Mijn probleem is dus opgelost door uitroeiing van een complete leefgemeenschap. Ik kan nu weer rustig mijn krant lezen. Ik sla haar open, zie foto's van Gaza.
* De Engelstalige editie van het beroemde anti-oorlogsboek van Erich Maria Remarque, Im Westen nichts Neues (1929).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten