Zachtheid

Op klussen in of rondom huis heb ik het niet zo. Natuurlijk in het verleden wel het nodige gedaan. Zeker in tijden dat er weinig geld was om werk uit te besteden, deed een beetje kerel alles zelf, of hij probeerde het... Maar nu de krachten weg beginnen te ebben voer ik op dat gebied nog amper iets uit, behalve een lampje vervangen, een likje verf hier, een dotje plamuur daar, een schroefje zus of zo. En áls ik al iets doe dan altijd met gezonde tegenzin. Er is echter één uitzondering: zelfklevende viltjes onder tafel- of stoelpoten plakken om krassen op het parket te voorkomen.
     Die viltjes zijn er in allerlei formaten en kleuren, zitten handig op papierstrookjes geplakt en zijn spotgoedkoop. Bovendien is het een werkje van niks, met name dankzij dat ‘zelfklevende’. Belangrijker is het resultaat: je voelt meteen meer zachtheid om je heen. De weerstand tussen harde materialen wordt door de wolstof vereffend, de stroefheid verdwijnt. Schaakstukken hebben aan de onderkant meestal een flinterdun laagje vilt en da's niet voor niks. Ze glijden beter, het spel wordt vloeiender, de setting beter. Bijkomend voordeel: het denken en doen lijkt milder, toleranter.
     Eigenlijk zou alle ellende van een viltlaagje voorzien moeten worden. Het geschreeuw en de verontwaardiging alom – de boze ander. Het wapentuig. De hoektanden van roofdieren. Alles wat angst aanjaagt, wat pijn doet, leed voortbrengt. Omkleed de boel met zo'n fijn laagje wolstof, waar dan ook! Soedan, Oekraïne, de Palestijnse gebieden, Myanmar, Oost-Congo. Vilt verzacht overal.
     Dit schrijvend lijk ik wel een spirituele dromer. Maar dat valt heus mee, of tegen, t'is maar hoe je het bekijkt. Wat dan wel? Nou gewoon iemand die zijn tapje graag gepresenteerd krijgt op een bierviltje.

Zelfklevende viltjes.