Ongepoetst

Rocky Mountains, Grand Canyon, Yosemity Park, Manhattan, Las Vegas, Niagara Falls, Yellowstone Park, Florida Keys, Monument Valley, World of Disney, Mount Rushmore, Bryce Canyon, Lady Liberty, Death Valley, Golden Gate Bridge, Hollywood. Jaarlijks bezoeken miljoenen toeristen deze en vele andere highlights van de VS. Echter, waar men meestal van wegblijft is de Midwest met zijn eindeloze leegtes en kaarsrechte wegen, af en toe onderbroken door een stadje, dorpje of gehucht, een boerderij, houten kerkje, kroeg, motel, dinner, supermarkt of benzinestation. Soms vervallen huizen, spookdorpen, roestige pickup-trucks, een starende boerin op haar veranda, een oude boer te paard, kinderen in een hangmat, een wachtende hond bij een afgelegen brievenbus. Wie het hart van Amerika wil zien, moet hiér zijn. Maar wie weinig trek heeft in een trip naar die leegte kan ook gewoon thuisblijven en de dvd Nebraska opzetten. In fraai zwart-wit komt de regio voorbij aan de hand van een verhaal over een licht dementerende grijsaard en zijn zoon die samen een roadtrip maken van Billings Montana naar Lincoln Nebraska. Ietwat absurdistisch, maar erg filmisch en fraai, én met een juweel van een soundtrack. Nieuwsgierig naar ongepoetst, achterlijk, mistroostig, maar o zo interessant Amerika? Nebraska, the movie.

Straattaal

De stratenmaker zag eruit als een stratenmaker. Breed en kaal; een vet Mokums accent. Met hem wilde je geen ruzie. Hij ging aan de slag om mijn straatje – de ruimte tussen twee schuurtjes – te renoveren. Oude klinkers eruit, zand erbij, egaliseren en nieuwe tegels erin. Simpel, zou je denken, maar de stratenmaker vroeg mij harde keuzes te maken. Wilde ik dat mijn straatje gelijkmatig afliep naar de stoep, of wilde ik er een knik in? Wenste ik de zijkant afgewerkt met een strookje grit of verkoos ik een smalle reep van ‘gezaagde stenen’? Gaf ik de voorkeur aan halfsteensverband, blokverband of keperverband? Jemig, zei ik terwijl ik koffie voor hem neerzette op mijn grijze kliko. Daarna gingen de man aan de gang.
Opeens hoorde ik, aan de keukentafel de krant lezend, buiten hartgrondig vloeken. Toen ik mijn hoofd bezorgd om de voordeur stak, vertelde de stratenmaker dat hij gisteren zijn knie had verdraaid, en daar had hij nu verdomd veel last van. Jemig, zei ik inlevend. Daarna ging ik verder met lijmen door opnieuw koffie voor hem te zetten. Want hoewel ik met de gekwetste stratenmaker te doen had, wilde ik toch dat hij de klus 'vandaag nog' zou klaren. Het paste gewoon in mijn straatje.

Apekooi

De vrouw stond een paar meter van me af in een boek te bladeren. Ik deed hetzelfde. Achter ons langs spurtten haar twee koters heen en weer waarbij ze natuurlijk flink wat decibellen voortbrachten. De moeder greep niet in. Met weemoed dacht ik aan de tijd dat de bibliotheek nog een plek was waar je in stilte kon lezen, mijmeren of studeren. Maar sinds kinderen vooral de ruimte moeten krijgen en alles in het teken staat van beleving, is een stille bieb net zo vanzelfsprekend als een vegetarische hyena. Dus gingen de kleintjes ongehinderd hun gang. Als ik enig lef had, zou ik de vrouw erop aangesproken hebben. Maar dat had ik niet. Wel begluurde ik haar: een keurige brunette, zomerse jurk en Birkenstocks. En ze was zwanger.
'Mamaaaa...,' blèrde haar grut vanuit de aanpalende studieruimte waarop zij loompjes reageerde: ‘ja lieverds, mama komt zo hoor.’ Vervolgens bladerde ze verder en gingen de kleintjes vrolijk door met apekooien. Dolgraag had ik ze toegeroepen dat ze hun smoel moesten houden, maar nog veel liever had ik ze op een ouderwetse lel getrakteerd. En daarna had ik hun ongetwijfeld geschokte Birkenstockmama een goed boek over opvoeding aanbevolen. Verkrijgbaar in deze lawaaierige bieb.

Lidl

Hij bromt en vliegt, zorgt daardoor voor onrust in mijn woonkamer. Calliphora vomitoria, heet-ie in goed Latijn, oftewel bromvlieg. Hij is blauwachtig zwart met grijs, maar vooral goor en vet. Zo vet dat wanneer ik hem om zeep breng, ik te maken krijg met een heus lijk. Daarom twijfel ik. Weliswaar heb ik een efficiënt wapen bij de hand: een folder van Lidl waarin veel Spaanse producten want het zijn ‘Iberische weken’ bij Lidl. Tapas de queso, paté de higado de cerdo Ibérico, schapenkaas uit La Mancha, vinagra de Jerez en ander Spanjolenvoer is in de aanbieding. De folder heeft door al die Iberische lekkernijen genoeg gewicht om de bromvlieg te pletten tot een vette brij. Maar wil ik dat? Eigenlijk niet, dus probeer ik het beest naar de openstaande tuindeur te lokken: een vrijbrief terug te keren naar zijn roots. Maar dat verdomt-ie. Steeds als-ie op weg lijkt naar zijn oorspronkelijke habitat - mijn welig tierende en met koeienpoep bemeste tuin -, maakt hij ineens een (lucht)acrobatische zwenking teneinde mijn huiselijke luchtruim te kunnen blijven terroriseren. Net Marokkaans tuig, denk ik. En daarmee is het pleit beslecht. Pats!
Het is de schuld van Lidl.