Koffietijd

Even een fikse kop koffie. Zwart en sterk. En een goede sigaar. Dadelijk staan we binnen weer met zijn allen gebogen over de tafel die een slagveld voor moet stellen, kilometers hier vandaan, maar dan zonder de modder, zonder desolaatheid, zonder de ratten, zonder de soldaten. Lijntjes die gelijke hoogtes verbinden. Cijfers die de hoogte aangeven. Als volgende week die mijnen de lucht ingaan, kunnen we weer nieuwe lijntjes trekken en nieuwe cijfertjes noteren. We hebben blokjes waar we mee schuiven en die stellen elk tig mensen voor en ofschoon het iedere week voor een groot deel andere mensen zijn, zijn het steeds dezelfde blokjes.

Er zal er wel weer een zijn die voorstelt een fiks bombardement te starten om dan na een week of zo de doorbraak te forceren. Of om nog meer gas te gebruiken. Of om meer elitetroepen in te zetten. Of of of of. Alsof we het niet allemaal al hebben geprobeerd en het niet allemaal al een keer, of zelfs als meerdere keren, is mislukt. Maar ja, wat moet je dan? De oorlog moet gewonnen worden en dat kan alleen door om de tijd aan te vallen anders zitten we tot God weet wanneer in die loopgraven te koekeloeren. Nou ja, ‘we’. Wij houden het hier wel vol in dit kasteel met de wijn en de biefstukken. Maar of dat voor de soldaten en lage officieren ook opgaat? Twijfel. Niet dat ik dat zo dadelijk ga zeggen hoor. Ik kijk wel uit. Ik ben niet gek. Dan word ik er zelf nog heen gestuurd ook nog. Nee hoor, ik kijk even bedenkelijk en zwaarwichtig, maar knik dan, zeg dat het een fantastisch plan is, alleen even misschien, heel misschien, een klein beetje, een heel klein beetje, rekening houden met dit of rekening houden met dat, maar dan gaat het zeker lukken deze keer. Maar uiteraard lukt het ook deze keer niet. Maar wat maakt dat uit. De oorlog is ook dan nog lang niet voorbij en dus zullen we over een tijd weer rond de tafel staan en met blokjes schuiven. En weer zal ik het plan dat dan geopperd wordt waarlijk briljant vinden en zeggen dat het deze keer zeker de geplande en allesbeslissende doorbraak zal opleveren. En als het inderdaad lukt die keer, of de keer erna, of de keer daar weer na, dan zullen historici gaan schrijven over ons grote strategische en tactische inzicht, over onze moed om zo’n gedurfd plan, waar toch echt de nodige haken en ogen aan zaten, toch door te zetten. En al die voorgaande keren worden vergeten dat we over de tafel gebogen stonden en met precies hetzelfde plan op de proppen kwamen, maar dat toen gigantisch mislukte. En we zullen zelf zeggen dat het natuurlijk een risico was, maar het was goed doordacht en zonder risico win je nooit et cetera et cetera terwijl we in feite net zo met de handen in het haar zaten als al die eerdere keren en eigenlijk alleen maar weer eens wat probeerden omdat je nu eenmaal wat moet proberen.

Zo de koffie is op. De sigaar neem ik mee naar binnen. Een beetje genieten mag wel als we weer een paar duizend mensen naar hun schepper kletsen.