Navelpluisjes

(Een ietwat bewerkte herhaling)

Ze komen voornamelijk voor bij mannen, vaak van gevorderde leeftijd. Soms dagelijks! Naar het schijnt heeft dat te maken met de beharing in de buikregio. De haartjes aldaar werken namelijk als minuscule schrapers. Deze schrapertjes verzamelen schilfers en textielvezels om ze daarna naar het afvoerputje te transporteren, de navel, alwaar het spul gecentrifugeerd wordt tot pluis. Dat verklaart ook waarom zo’n wollig dotje in de navel vaak de kleur heeft van het ondergoed dat je draagt, ofschoon blauw toch het meest voorkomt.

Er zijn er die dit een smerig proces vinden, alleen het woord al: navelpluisjes. Het betreft dan meestal vrouwen of meisjes. Logisch, voor hen is het vreemd. Getver of ieuw, hoor je dan stellig. Anderen, vanzelfsprekend herenvolk vooral, vinden zo’n pluisje in de navel vertederend; sommigen koesteren of verzamelen ze zelfs. Ze vinden het net zo lief en onschuldig als een pasgeboren baby in een kribbe. Mooi Kerstfeest!

Leidingwerk

Dingdong ♫. Er stond en frisse jongeman voor de deur. Stralend en vol energie begon hij te ratelen over het wel en wee van de leidingen in en onder mijn huis. Daar zou namelijk wel eens van alles aan kunnen mankeren wat voor overlast en grote schade ging zorgen. Vanzelfsprekend konden hij en zijn bedrijf dat voorkomen. In uptempo sprak hij voort terwijl ik visioenen kreeg van mannetjes die in de krochten van mijn paleis allerlei moeilijke buizen en verbindingen gingen doorlichten waarna ze ongetwijfeld op iets zouden stuiten waardoor "dringende actie vereist was". Daar had ik totaal geen trek in en dus stak ik mijn hand op om ertussen te komen.

‘Ik ga u toch maar even onderbreken. Ik zal namelijk geen gebruik maken van uw diensten, want ik blijf hier waarschijnlijk niet meer zo heel lang wonen,’ loog ik.

De man: ‘Vreemd, dat zeggen er heel velen in dit buurtje.’

Shit, de man was niet op zijn achterhoofd gevallen. En ik stond voor paal met mijn k-smoes. Ik dacht nog wel dat ik vrij apart was met deze uitvlucht, maar blijkbaar is het qua originaliteit droef met me gesteld.

Om me over dit euvel te bezinnen trek ik me per direct terug in mijn donzige nest, verlangend naar een rozige winterslaap. Hopelijk spelen mijn lichaamseigen leidingen daarbij niet op, wat voor een oude man ook al niet bijster origineel zou zijn.
Afijn, tot ergens in 2019.