Gateway

Objectief bezien is de mens geen schoonheid. Lang en dun; kale huid, op wat vreemde toefjes beharing na; vier stakerige ledematen; een platte snuit. Vergelijk ons met een eekhoorn, zeeotter, poolvos, enzovoorts, en de conclusie zal zijn dat heel veel zoogdieren vanwege hun verhoudingen, rondingen, vachtstructuur en geprononceerde snuit, beter ogen dan wij. Het zal me dan ook niet verbazen als een intergalactische schoonheidscommissie een wrattenzwijn hoger beoordeelt dan Beyoncé. 
Gelukkig zijn 'we' veel inventiever dan onze mededieren. Zo bedachten onze voorouders een tweede huid, meestal van gedroogde vellen van andere soorten. In eerste instantie was dat tegen de koude, maar later ook voor de sier, zeker nadat we het naaigerei uitvonden en de weeftechniek onder de knie kregen. Dat kwam goed uit, want sinds we de goden ontwierpen zadelden zij, op hún beurt, ons op met allerlei doemscenario's en vooral veel zonden en schaamte. Dit zorgde er voor dat we ons kale, langwerpige lijf zedig zijn gaan bedekken dan wel camoufleren. Esthetisch gezien was dat maar goed ook, want, zoals gezegd, aan de natuurlijke schoonheid van een dolfijn, ocelot of dikdik kunnen we nooit tippen. Het enige wat echter tot op heden in het volle zicht bleef was ons platgedeukte smoelwerk, vooral met die paarsig omrande, op een snijwond lijkende inkeping die de gateway vormt van onze spijsvertering. Maar gelukkig was daar ineens Het Mondkapje. Zo jammer als die weer verdwijnt.

Kitsch

De laatste jaren doe ik thuis niet meer aan kerstversiering. Ik word namelijk steeds kriegeliger van al die opsmuk. Bovendien gebiedt mijn autistische kant dat het relaxter is alles bij het oude te laten: je vertrouwde woonsferen, geurvlaggen en geluiden. Zelfs die kerstkaartenexpo, die menig huiskamer eind december siert, is mij te veel. Niet dat ik de feestdagenkitsch nu ineens categorisch afwijs, zeker niet, maar dan wel graag bij een ander thuis, in etalages, bij tuincentra of in suikerzoete teeveedecors. Bij mij echter slechts een paar extra waxinelichtjes, that’s it. Velen zullen het supersaai vinden. Hele hordes roepen immers dat het leven een feest is, maar dat je wél zelf de slingers moet ophangen. Leuk en aardig bedacht hoor, maar ikzelf zou dat toch graag ietwat bijstellen. Het leven is namelijk volkomen kut, ongeacht het aantal slingers dat je ophangt. Groot voordeel daarvan echter is dat een kutbestaan je onontkoombare levenseinde net zo licht verteerbaar maakt als een geprakte banaan. En alwéér blijkt het glas halfvol. Kutglas. 

Ik wens eenieder fijne feestdagen.

Hierbij een linkje naar een toepasselijk nummer van cabaretier/zanger/beeldend kunstenaar Jeroen van Merwijk: https://youtu.be/GBJi9VmpVfg

TikTok

Vlakbij de basisschool bij mij om de hoek zag ik twee meisjes van een jaar of elf/twaalf synchroon een dansje doen. Een vrolijk gezicht; de meiden hadden er zo te zien lang op geoefend. Ingespannen smoeltjes met glanzende wangen en wild wapperende krullen. Dichterbij komend, zag ik dat ze een smartphone rechtop tegen een muurtje hadden geplaatst. Vermoedelijk filmden ze hun act óf ze kopieerden juist hetgeen ze op het schermpje zagen. Hoe dan ook, toen ze mij in de smiezen kregen staakten ze, lief en verlegen, geleidelijk hun vrolijke gehups waarna ze overgingen in aanstekelijk geproest, zoals alleen bakvissen dat kunnen. Best jammer, want meisjes - en jongens - mogen van mij overal dansen, hoe vaker hoe beter. Maar deze twee meiden waren daarvoor toch iets te bleu, wat op zich al hartveroverend is. Toen ik vlakbij was vroeg ik daarom met mijn allervriendelijkste gezicht alwaar menig kinderlokker terstond jaloers op zou zijn: ‘Hai kids, zeker iets met TikTok?’ (Een populaire dansapp, voor wie het niet weet.) De grietjes barstten tweestemmig uit in een opgewonden 'Jahaaaaaa’ waarna ze ineens toch weer hun schroom overwonnen en spontaan hun danspasjes hervatten. Kennelijk redeneerden ze nu zoiets als: Wow, die supercoole opa weet wat TikTok is, dús staan we hier niet voor aap en kunnen we chill verder met ons dansje. Nou ja, ik hoopte maar dat ze zo dachten. Want toen ik gepasseerd was hoorde ik ze achter mijn rug alweer proesten, zoals alleen bakvissen dat kunnen. 

Klik HIER voor een filmpje vol hippe dansmoves uit de afgelopen decennia.

Big Brother

Het digitale tijdperk bezorgt ons technologisch snelle vooruitgang. Voor mijn persoontje blijkt dat onder andere uit de bekende muziek-streamingdienst die deze digikluns via zijn smartphone (pas sinds kort!) in gebruik heeft. Fijn, want tijdens autoritjes kan ik nu mijn zelf samengestelde hitparade, middels bleutooth, door de speakers van mijn karretje laten schallen. Aangezien ik de gratis versie van deze aanbieder gebruik, wordt mijn lievelingsmuziek nu en dan onderbroken door een reclameboodschap, maar daar is, vind ik, prima mee te leven.
In die hoedanigheid toerde ik op een duifgrijze ochtend als een glimlachende emoji door een stilaan winterse polder. Wat later stopte ik bij een benzinestation voor wat peut, tevens besloot ik er de bandenspanning te controleren. Dat laatste bleek geen luxe: er moest veel lucht bij. Maar al snel was ik weer lekker onderweg - favoriete muziekje erbij. Plots werden The Flying Burrito Brothers ruw onderbroken door een commercial die ik niet eerder hoorde. De boodschap (van een verkeersstichting of zoiets) was zorg te dragen voor een goede bandenspanning, want het kwam je veiligheid ten goede én je benzineverbruik. Verdomd, dat is wel héél toevallig, dacht ik. Maar dat was het niet, want zo'n tien minuten later hoorde ik dezelfde boodschap. En even later weer. Big Brother Is Watching You, wist ik nu zeker terwijl ik verwijtend naar mijn smartphone keek, en vond het meteen doodeng.
Toen ik later die dag, weer thuis, mijn mailbox opende, zag ik een berichtje van de betreffende muziek-streamingdienst. Vrij vertaald stond in de mail: ‘Je hebt vandaag een x-aantal minuten plezier gehad van onze gratis dienst. Misschien wordt het daarom tijd voor een abonnement. Dat geeft veel voordelen, waaronder geen reclame-onderbrekingen.’
Mijn tip is de term ‘vooruitgang’ uit de openingszin te lezen als 'voortgang'. 

Een van mijn favoriete countryrockbands 'van vroegah':
The Flying Burrito Brothers.
Hun sound horen (en meezingen met de lyrics)? Klik HIER