Meesterzet

Een donkerbruin kroeskopje van een jaar of acht rent uitgelaten en spetterend de golven uit en het strand op. ‘Papááá, ik wil een ijsje,’ schreeuwt het manneke opgewonden. Hij sprint vlak langs mij heen, opnieuw roepend dat-ie een ijsje wil. Het jochie wijst daarbij naar het snacktentje bij de opgang van het strand. Vanaf mijn badlaken volg ik hem over mijn linkerschouder en zie zijn vader ergens achter mij op een klapstoeltje zitten. De man is eveneens donkerbruin, heeft een uitbundig rastahoofd dat gebogen is over een smartphone.
     Een kind dat om een ijsje blèrt en een ouder die meer met zijn digitale speeltje bezig is dan met zijn kind, is niks bijzonders. Daarom leg ik het moede hoofd te rusten en sluit de luiken. Maar nu vang ik juist meer omgevingsgeluiden op. Zo hoor ik het jongetje even later in huilen uitbarsten. Hij krijgt namelijk geen ijsje, althans niet nu. Ik hoor paps zeggen: ‘Ik zeg jou dat je straks een ijsje krijgt. Straks dus, als we naar huis gaan. Ja?! Ga nu eerst maar spelen.’ De boodschap valt in slechte aarde, het kind begint een octaaf hoger te blèren.
     ‘Oké, oké, dan gaan we nú een ijsje kopen,’ zegt de rastaman afgemeten, ‘maar dan komen we niet meer terug en gaan we direct door naar huis.’ 

     Best een meesterzet, denk ik en richt nieuwsgierig mijn hoofd op. Ik zie het kroeskopje voor zijn vader staan; het denkt na terwijl-ie met zijn teentjes figuren in het zand tekent. Pruilend hoor ik hem dan zeggen dat hij nog niet naar huis wil ‘want ik vind het hier zo leuk’. En kijk, jawel, ineens zet het joch het spreekwoordelijke knopje om en rent-ie met een rotvaart, mijn badlaken schampend, weer uitgelaten richting waterlijn. En zijn vader kijkt weer op zijn smartphone. 

     Inderdaad, best een meesterzet. 

Coloriet

Verslaafd ben ik aan kikkers. Ze zijn van Haribo. Ze zijn wit vanonder en groen aan de bovenkant. Ze zijn zacht maar veerkrachtig. Ze zijn suikerzoet met een lichtzure ondertoon. Ze zijn zo onweerstaanbaar dat ze bij mij een eiwit aanmaken op de dopamine 2-receptor wat me een kortstondig geluksgevoel bezorgt. De keerzijde is dat mijn neurotransmitters nu voortdurend beloning eisen. Verslaving dus.

     Als ik me leeg of minnetjes voel, verlang ik enorm naar deze groene kikkers. Als ik op de fiets toer, smacht ik naar groene kikkers. Na in de tuin te hebben gezwoegd, vind ik dat ik groene kikkers heb verdiend. Als ik een gezonde maaltijd heb bereid, beloon ik mezelf achteraf met (ongezonde) groene kikkers. Als ik boodschappen doe in een kil verlichte supermarkt, mag ik van mezelf een extra zakje groene kikkers in het mandje werpen. Als ik dit stukje tekst heb getikt, ben ik opnieuw toe aan groene kikkers. En het gaat zo maar door met die (op)kikkers. Kikkers ja, meervoud. Een enkele groene kikker is allang niet meer genoeg. Het moeten er drie zijn - vier is weer te veel. Drie is precies goed om ze eerst tegen mijn linkerwang te laten soppen, ze vervolgens wellustig naar de rechterzijde te tongen waar ze warm worden ontvangen in een schuimend spuugbad. Tenslotte glijden ze weer naar het centrum waar ze, vastgeplakt aan mijn verhemelte, zich ontladen in een neongroene sterrenregen. Er amper van bekomen, grijp ik hijgerig naar het volgende trio. Onmatigheid is troef. 

     Dat die kikkers groen zijn geeft ze extra appeal, het is mijn favoriet coloriet. Eveneens onweerstaanbaar was die kleur op een klein sportwagentje uit de Sixties, de Austin Healey Sprite die als bijnaam 'Kikkeroog' had. Ja, heel toevallig. Op zowel groene snoep als groene autootjes kun je dermate verkikkerd zijn dat verslaving je deel wordt. Of is. 

Kikkers van Haribo

Austin Healey Sprite 'Kikkeroog'. Zijn bijnaam dankt-ie aan zijn koplampen.

Energiezuinig

Mijn energieleverancier tipte me dat ik de afgelopen maand meer elektriciteit verbruikte dan verwacht. Iets preciezer: meer dan gebruikelijk is voor één persoon wonend in een rijtjeshuis. Ik snap dat niet zo goed. Radio en teevee staan meestal uit. Airco, elektrische kachels en zonnebank bezit ik niet en op zolder zit mijn oude wasdroger alleen nog maar stof te vangen. Bovendien hou ik van gedempt licht, dus bij donkerte gloeien er weinig peertjes. Het hoge gebruik kan daarom slechts twee oorzaken hebben: de wasmachine en - vooral - de manshoge koelvriescombinatie. De wasmachine gebruik ik hooguit een of twee keer per week, maar is wel ruim twintig jaar oud. De ijskast staat vanzelfsprekend 24/7 aan en is zelfs al dertig jaar oud. Beide apparaten zullen ongetwijfeld meer stroom gebruiken dan modern spul, maar ze voldoen nog prima.
     Reeds enige tijd loop ik rond met de vraag of ik die grote inbouwkoelkast - met name tijdens hittedagen een superstroomvreter - moet vervangen. Makkelijk is dat niet. Ten eerste kan ik op een melodramatische manier gehecht raken aan kille materie. (Aan alles zit een verhaal.) Ten tweede kost vervanging van ingebouwd witgoed veel geld. Het is dan ook nog maar de vraag of ik die poen ooit terugverdien middels de te verwachten lagere energiekosten. Gelukkig zijn daar handige tools voor die bijvoorbeeld uitrekenen dat je een energiezuinige (klasse A of B) koelvriescombinatie ter waarde van 1400 euro bij de huidige energieprijzen binnen zeven jaar hebt terugverdiend. Over zeven jaar ben ik tachtig en is dat nieuwe apparaat ook alweer zeven jaar oud. Dus wat is wijsheid?

     Besluiteloos als ik ben, heb ik die vraag maar even in de ijskast gezet.  

Symmetrie

In een of ander praatprogramma zag ik een vrouw met een lichte tic. Om de zoveel tijd schokte ze zijwaarts met het hoofd. Die beweging werd ongetwijfeld veroorzaakt door haar kapsel, dat was asymmetrisch. Aan de ene kant van haar hoofd was het ultrakort, bijna opgeschoren. Aan de andere zijde was het zo lang (dus zwaar) dat het door de zwaartekracht voortdurend als een toneelgordijn voor haar gezicht viel. Hinderlijk, ook voor anderen maar natuurlijk vooral voor haarzelf, met die vinnige tic tot gevolg.
     Ik ben geen bioloog, maar weet dat de natuur meestal symmetrie voorschrijft. Slechts een enkel dier kent asymmetrie. Sommige krabben hebben bijvoorbeeld één schaar in hun flank, die bewegen zich dan ook zijdelings. Maar bij ons en de meeste andere soorten zit, althans aan de oppervlakte, alles evenwichtig verdeeld en anders wel keurig in het midden: ogen, bulten, hoorns, haren, staarten, geslachtsorganen, tenen, vleugels, vinnen, angels en meer.
     Waarom nogal wat vrouwen - en sommige mannen - kiezen voor een extreem asymmetrische haardracht is me dan ook een raadsel. Het ziet er niet uit (want gekunsteld, bovendien vaak het gevolg van een bedenkelijke kijk-mij-eens-guitig/gedurfd/kek-doen bevlieging), is onhandig én een kwelling doordat het in de weg gaat zitten met als neurotisch gevolg een bruuske hatseflats, oftewel tic. Gelukkig kan een tondeuse je binnen twee tellen van je asymmetrische frisuur afhelpen. Kwijtraken van een zenuwtrek duurt langer.