Verslaafd ben ik aan kikkers. Ze zijn van Haribo. Ze zijn wit vanonder en groen aan de bovenkant. Ze zijn zacht maar veerkrachtig. Ze zijn suikerzoet met een lichtzure ondertoon. Ze zijn zo onweerstaanbaar dat ze bij mij een eiwit aanmaken op de dopamine 2-receptor wat me een kortstondig geluksgevoel bezorgt. De keerzijde is dat mijn neurotransmitters nu voortdurend beloning eisen. Verslaving dus.
Als ik me leeg of minnetjes voel, verlang ik enorm naar deze groene kikkers. Als ik op de fiets toer, smacht ik naar groene kikkers. Na in de tuin te hebben gezwoegd, vind ik dat ik groene kikkers heb verdiend. Als ik een gezonde maaltijd heb bereid, beloon ik mezelf achteraf met (ongezonde) groene kikkers. Als ik boodschappen doe in een kil verlichte supermarkt, mag ik van mezelf een extra zakje groene kikkers in het mandje werpen. Als ik dit stukje tekst heb getikt, ben ik opnieuw toe aan groene kikkers. En het gaat zo maar door met die (op)kikkers. Kikkers ja, meervoud. Een enkele groene kikker is allang niet meer genoeg. Het moeten er drie zijn - vier is weer te veel. Drie is precies goed om ze eerst tegen mijn linkerwang te laten soppen, ze vervolgens wellustig naar de rechterzijde te tongen waar ze warm worden ontvangen in een schuimend spuugbad. Tenslotte glijden ze weer naar het centrum waar ze, vastgeplakt aan mijn verhemelte, zich ontladen in een neongroene sterrenregen. Er amper van bekomen, grijp ik hijgerig naar het volgende trio. Onmatigheid is troef.
Dat die kikkers groen zijn geeft ze extra appeal, het is mijn favoriet coloriet. Eveneens onweerstaanbaar was die kleur op een klein sportwagentje uit de Sixties, de Austin Healey Sprite die als bijnaam 'Kikkeroog' had. Ja, heel toevallig. Op zowel groene snoep als groene autootjes kun je dermate verkikkerd zijn dat verslaving je deel wordt. Of is.
 |
| Kikkers van Haribo |
 |
| Austin Healey Sprite 'Kikkeroog'. Zijn bijnaam dankt-ie aan zijn koplampen. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten