Om de paar jaar is je mobieltje achterhaald, met name als blijkt dat de software niet meer ondersteund wordt door de fabrikant. Je zit dan aan je digitale plafond, wat bijvoorbeeld tot gevolg heeft dat bepaalde apps stagneren.
Tijdens een betaalactie lieten de Zuidas-gladjakkers van ABN AMRO mij weten dat mijn android-versie te licht was bevonden voor hun om veiligheidsredenen opgeschaalde betaalapp, een tool waar je als homo smartphonicus niet meer buiten kunt. (Hetzelfde kun je natuurlijk beweren over dating-, babbel-, route-, weer-, gezondheids-, verkeers-, overheids-, school-, bestel-, beweeg-, QR-, spelletjes- en noem-maar-op-applicaties.) Aangezien het verouderde apparaat geen upgrade meer bood, was actie vereist.
Monter bestelde ik online een up-to-date mobieltje. Vervolgens moesten simkaart en data worden overgezet en geactiveerd. Het internet onderwees mij middels stap-voor-stap-uitleg en instructiefilmpjes hoe te handelen. Peanuts, leek het. Men voelt ‘m al.
Weliswaar lukte het vrij snel de boel van de oude Motorola naar de nieuwe Samsung te migreren, maar daarmee was ik er nog niet. Het mij visueel zo vertrouwde beeld was veranderd in Gaza – een smakeloos vergelijk, maar toch. Waar waren mijn contacten gebleven, mijn apps, foto’s, accounts? Na zenuwslopend zoekwerk vond ik ze – uren later, schuimbekkend – verstopt achter cloudy layers, nerdy widgets en harlekijnkleurige Google-pictogrammen. Vervolgens dwongen de algoritmes mij bij sommige applicaties opnieuw aan te melden middels gebruikersnamen, wachtwoorden en cijfercodes die ik terug moest zien te vinden op beduimelde aantekeningen in met spinnenwebben verzegelde bureaulades. En dan heb ik het nog niet eens over de mij dierbare beeld-, kleur-, helderheids- en geluidsinstellingen, want het thuisgevoel bij je smartphone is als zuurstof voor de hersenen. Gelukkig kreeg ik hierbij hulp van mijn tienjarige kleinzoon. Mobieltje-technisch zat ik zonder hem nog steeds in transitie.
Weliswaar lukte het vrij snel de boel van de oude Motorola naar de nieuwe Samsung te migreren, maar daarmee was ik er nog niet. Het mij visueel zo vertrouwde beeld was veranderd in Gaza – een smakeloos vergelijk, maar toch. Waar waren mijn contacten gebleven, mijn apps, foto’s, accounts? Na zenuwslopend zoekwerk vond ik ze – uren later, schuimbekkend – verstopt achter cloudy layers, nerdy widgets en harlekijnkleurige Google-pictogrammen. Vervolgens dwongen de algoritmes mij bij sommige applicaties opnieuw aan te melden middels gebruikersnamen, wachtwoorden en cijfercodes die ik terug moest zien te vinden op beduimelde aantekeningen in met spinnenwebben verzegelde bureaulades. En dan heb ik het nog niet eens over de mij dierbare beeld-, kleur-, helderheids- en geluidsinstellingen, want het thuisgevoel bij je smartphone is als zuurstof voor de hersenen. Gelukkig kreeg ik hierbij hulp van mijn tienjarige kleinzoon. Mobieltje-technisch zat ik zonder hem nog steeds in transitie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten