Stekkerdiscipline

Voor sommigen gaat het niet snel genoeg met de energietransitie. Meestal betreft dat idealisten (?) met een behoorlijke financiële speelruimte. Zij kunnen zich de nieuwe energie-opties goed veroorloven, maken er zelfs dankbaar gebruik van. Ik vermoed echter dat een meerderheid er vooralsnog anders in zit. Vooral zij die meer op de centjes moeten letten zien het liever nog even aan.  
     Om klimaat en milieu bekommer ik me zeer, maar ik hoor wel bij laatstgenoemde groep. Behalve een submodaal inkomen speelt ook leeftijdsgerelateerd conservatisme mee, moeite met verandering dus. Wat ook telt is mijn desinteresse in techniek.  

     Neem zonnepanelen, warmtepompen en thuisaccu's. Oké, het enige wat je daarvoor hoeft te doen is (flink) je portemonnee trekken waarna vakmensen de boel regelen en uitvoeren. Maar als je tevreden bent met je combiketel en de manier waarop je je huis verwarmt, doucht en kookt, dan druist een ongevraagde energietransitie best wel tegen je natuur in, zeker als de kosten-batenverhouding diffuus is.
     Hetzelfde geldt automobilisme. Ik rijd in een kleine benzineauto, maak pakweg zesduizend km per jaar. Prima zo. Maar het gepush richting elektrische auto neemt toe; in sommige steden worden nu ook al personenauto’s op benzine geweerd. Hoe snel nadert het moment dat ik me moét verdiepen in Tesla’s en dergelijk E-blik? Naast de financiële hobbel, zouden stekkerdiscipline en touchscreengepriegel - het nieuwe autorijden - mij aardig wat onrust bezorgen. Gewoon geen zin in! 

     Het is duidelijk: voor deze transitie heb ik gewoon te weinig energie.