Advocaatjes

Mijn ex-schoonmoeder Corrie verhuisde onlangs naar een verzorgingshuis in Voorburg. Ik bracht de bejaarde vrouw er een bezoek. Na haar gecomplimenteerd te hebben met haar nieuwe home, besloten we haar nieuwe buurtje te verkennen. Ik duwde Corrie voort in een rolstoel. We wandelden door de mooie tuin van het tehuis, daarna door het park aan de overzijde. De lente deed haar best. Vervolgens dronken we thee in het restaurant van het tehuis. Ik keek om me heen en zag de dingen die je kon verwachten: vrouwen – en een enkele man – die kaartten, scrabbelden, advocaatjes met slagroom naar binnen lepelden, sjoelden of zwijgend naar buiten keken. Na de thee namen we de lift naar acht hoog, waar Corrie woonde. In ons kielzog stapten ook twee dames met hun rollators in de kleine liftruimte. Het paste net; de oude vrouwen maakten er grapjes over.
‘Bent u al een beetje gewend,’ vroeg een van de dames aan Corrie. ‘Nou, niet echt,’ antwoordde mijn ex-schoonmoeder terwijl ze met vertrokken mond naar de grond keek. ‘Dat hadden wij nou ook,’ zeiden beide dames unisono waarbij ze zich, ietwat merkwaardig, tot mij richtten. Daarna kreeg ik uitgebreid uitleg hoe het ze (in het leven) was vergaan en vervolgens moesten we hun kamers bewonderen; ze woonden eveneens acht hoog. Uiteindelijk rolde ik Corrie terug naar haar eigen kamer, zette haar in d’r makkelijke stoel voor het raam, pal naast de telefoon en de afstandbediening van de TV. Vervolgens deed ik haar schoenen uit en pantoffels aan, gaf ik de plantjes water en ruimde wat op. Ten slotte nam ik afscheid, daalde met de lift naar beneden en haalde buiten heel diep adem.