Vetrollen

Aan de linkerflank van Bataviastad bevindt zich een aantal snackterrassen. Het is vandaag druk in dit koopjeswalhalla en bovendien mooi weer, dus overal waar mogelijk is volk neergestreken voor de hapsnap. Mijn aandacht wordt getrokken door een manshoog softijsje direct naast een doodstil terras. Eigenaardig, maar wie weet. Eenmaal over de drempel, word ik aangestaard door drie Turkse mannen. (Jaja, ik bezit een aardige antenne voor de verschillen tussen bijvoorbeeld Ottomanen en Berbers.) Als ik, wijzend naar de ijskaart, mijn bestelling opgeef zegt de middelste: ‘Het zpijt me meneer, maar ik moet u mededelen [sic] dat onze ijzmachine ztuk iz. Dus helaaz. Maar bij onze buurman hebben ze wèl zoftijz.’ Heel netjes en sportief, vind ik. Ik bedank dan ook vriendelijk en wandel naast mijn fiets naar de buurman, tien meter verderop. Anders dan bij de aardige Ottomanen is het er retedruk, zowel op het terras als binnen voor de counter – logisch, hier is de ijsmachine niét stuk. Uit het lood geslagen door de rij wachtenden besluit ik dat je van ijs alleen maar koppijn en vetrollen krijgt. Kortom, wegwezen hier!
Tien minuten later ben ik weer thuis waar ik me ernstig uit mijn hum in een tuinstoel laat zakken. Vetrollen rimpelen over mijn broekriem en ik voel koppijn opkomen. Daar heb ik dus helegaar geen softijs voor nodig.