Tijdens het joggen werd ik ingehaald door twee andere
hardlopers. (Ter verdediging: ze waren minstens dertig jaar jonger dan ik.) Ik hoorde
de ene tegen de andere klagen: ‘Die trut appt me midden in de nacht. Niet te
geloven. Appt ze: “ik kan nie slapen.” Ja zeg, wat kan ik daar mee! En de
volgende nacht weer hetzelfde liedje hè: “ik kan nie slapen.” Dat zielige zeurderige gedoe, schijtziek word ik ervan.’
Dit alles werd rennend en zwaar hijgend uitgesproken. Eveneens
rennend en zwaar hijgend, bedacht ik de de simpele oplossing voor het
probleem van de klagende jogger: dump je vriendin óf je smartphone! Maar zo
eenvoudig werkt dat natuurlijk niet in grote mensenland. Zowel vriendin als
smartphone bieden de jogger kennelijk meer voor- dan nadelen zodat de
ergernissen voor lief worden genomen. Maar de jogger heeft klaarblijkelijk een
derde uitweg bedacht: alles zo laten, maar achter haar rug om lekker klagen
tegen zijn hardloopvriend. Trouwens, vrouwen kennende is de kans dat zij zich over
hèm beklaagt ook levensgroot. Misschien doet ze dat eveneens zwaar hijgend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten