Gedistingeerd

Gelijktijdig arriveerden we voor de dierenartsenpraktijk: een (echt)paar in een sjieke Mercedes E-Klasse en ik op mijn fiets. Doordat de luxe sedan moeite had met parkeren verscheen ik als eerste voor de balie waarachter de als altijd vriendelijke praktijkassistente. Voor mijn oude kater J. - thuis behaaglijk slapend op zijn vaste stek op de Klippanbank - vroeg ik om insuline en 'n voorraadje injectienaalden. De Mercedes-mensen stapten intussen achter mij langs en namen plaats in de open wachtruimte; zij hadden een afspraak. Het was een gedistingeerd, knap duo. Vijftigers. Een geslaagd zakenstel, gokte ik. Op ‘s mans schoot lag een open rieten mandje waarin een kussentje waarover een behaaglijk fleece dekentje. Op dat kleedje lag een kat, een cyperse. Het beestje keek loom om zich heen, maar bleef kalm liggen. Opvallend, want katten blijven bij een dierenarts meestal niet kalm in een open mandje liggen.
Leunend tegen de balie wachtte ik lang op de insuline, die moest van ver komen, ergens uit de koeling. Buiten mij en het stel met de kat was er nu niemand aanwezig. De klok tikte. Normaal praat ik niet graag in een wachtkamer, maar nu liet ik in de drukkende stilte vallen: ‘wat is-ie rustig.’
Even bleef het stil.
‘Dit zijn haar laatste minuten,’ sprak de vrouw ineens zacht waarna de man een pijnlijke grimas trok en prompt in hartverscheurend snikken uitbarstte. ‘Ach goh,’ zei ik lullig terwijl ik toekeek hoe hij vooroverboog om zijn gezicht achter een flap van het fleece dekentje te verbergen.
De assistente verscheen (gelukkig) weer, met mijn bestelling. Ik pinde, zei haar gedag en wenste het verdrietige stel heel veel sterkte.
Thuis lag J. nog steeds op de bank te knorren. Ik keek naar zijn ademhaling en dacht, hoe lang heb jíj nog? Ik wilde het niet weten.