Zwakte

We bezochten museum De Fundatie gelegen in de binnenring van Zwolle. Prachtig gebouw, vooral vanwege de dôme, de blinkende koepel op het dak. Ook het interieur is snaarstrak, maar wel opvallend veel trapjes en kabinetjes, want dat heb je met oude stadse panden. Over de getoonde kunst waren we helaas minder te spreken: een rommeltje. We zagen werken van William Turner, misschien wel de grootste schilder van Engeland. En ook van Jan Cremer, ik denk niet de grootste schilder van Nederland. Daarnaast hier en daar een Tooropje, Warholletje of Krabbéetje. En er was een deelexpositie van een aantal opkomende kunstenaars die geïnspireerd waren door de muziek van Nick & Simon, de Volendamse barden. Het waarom van deze deelexpositie was ons niet duidelijk. Mogelijk hadden de bedenkers zin in een geinig projectje teneinde Nick & Simon-fans over te halen het museum te bezoeken en hoge(re) cultuur op te snuiven. Ons bekoorde het totaal niet; we vonden het, nogmaals, een rommeltje.
Maar toen wij helemaal bovenin De Fundatie uit de panoramische raampartij keken, waren we ineens bijzonder enthousiast vanwege het fraaie zicht op de oude binnenstad. Het toonde de aantrekkingskracht van Zwolle, en de zwakte van deze museumcollectie.

Wellness

In Thermen La Mer Almere is het goed toeven. Twee redenen. De eerste is het door werkelijk iedereen gerespecteerde verbod op mobiele telefoons. De tweede is de alom gemengde naaktheid die er voor zorgt dat zwartgekousde refo’s, chassidische pijpenkrullen en profeetminnende Mekkagangers wegblijven. Dat alleen al doet wat mij betreft recht aan het begrip wellness. Maar wees gerust, er rest genoeg om je aan te ergeren.
Vooraleerst vermaak ik me opperbest in het kruidenbad, de infrarood cabine, het Ottomaanse badhuis, de stoomkamer, de diverse dompel- en zwembaden en de ontspanningsruimte waar je kunt lezen, snurken of glutenvrije Albacore tonijn met eco-gambasalade en eekhoorntjesbrood bestellen. En natuurlijk is er de vertrouwde sauna, waar deze hele wellnessgekte ooit mee begon.
Ik stap de bloedhitte binnen, spreid mijn handdoek uit, neem er kuis op plaats en onderga het simultaan breken van de vliezen mijner poriën: zwetûh! De enige ben ik niet, naast mij zijn in deze hete grenenhouten Finse martelcel aanwezig een buikig m/v-stel en een esoterisch vrouwmens. De buikige en de esoterische vrouw praten met elkaar - túurlijk.
De buikige: ‘Ik heb een tijdje terug een documentaire gezien waarin hun zeggen dat koudwaterbaden goed zijn tegen reuma.’
De esotherische: ‘Mmm, dat werkt volgens mij alleen bij afwisseling tussen zeer koud en zeer warm. Zo werk ik ook in míjn praktijk.’
De buikige: ‘En toch zweren hun bij alleen koude baden. Echt hoor.’
De esotherische: ‘Nou, dat lukt dan misschien alléen als je het voldoende aandacht geeft en kunt dealen met meditatieve ademhaling.’
De buikige man zucht terwijl hij golven transpiratievocht van zijn witte dijen veegt. En ik fantaseer hoe ik beide vrouwen net iets te lang onderdompel in een naar keuze ijskoud of kokendheet bad.

Niemandsland

Mijn schoudertas was aan vervanging toe; hij had erg geleden, was goor en versleten. Er moest dus een nieuwe komen. Da’s echter niet zo eenvoudig, want het luistert nauw bij een schoudertas, vind ik. Voor je het weet wordt het koket of wuft, en dat wil je natuurlijk niet als masculiene Marlboroman. Maar ik blief ook weer niet zo’n typische herentas - vaak van leder - waarin je je gewichtige paperassen, tablet of laptop en andere statusverhogende prullen in vervoert op weg naar meetings, presentaties en andere dynamische afspraken. Welnee, ik neem doorgaans slechts mee: een paar bammetjes, een appel of banaan, flesje water, mueslireep, blocnootje, schrijfgerei, iets-te-lezen-voor-onderweg, telefoon-voor-noodgevallen, leesbrilletje, papieren zakdoekjes, tandenstokers en flosdraad, soms een routekaartje en ten slotte natuurlijk mijn identiteitspapieren voor als men mij in staat van ontbinding aantreft in een greppel in niemandsland, wat al met al best veel is eigenlijk.
Afijn.
Met deze imagotechnische en praktische wenslijst, en met een budget van maximaal 75 euro, kwam ik ten slotte uit bij een Camel Active Hunter M: een stoere lifestyle retrolook canvas schoudertas die overigens verdacht veel lijkt op de utilitaire ransel die ik ooit als dienstplichtig soldaat meetorste. Best een kek ding, die lifestyle retrolook canvas Camel Active Hunter M. Zou zonde zijn als-ie, samen met zijn bezitter, in een greppel belandt, in niemandsland.

Friet

Vriendin en ik keken uit over de Noordzee. We zaten op een bankje en aten friet met mayonaise, smachtend aangestaard door 128 meeuwen, 4 duiven, 37 kraaien en 1 dappere mus die opdringerig aanspraak maakten op hun aandeel. Op het bankje rechts van ons zat een vrouw te bellen: ‘Weet je waar ik nu ben? In Kijkduin! Het is hier zo lekker jôh. Geen wolkje aan de lucht. Heeerrrrlijk weer! De zon glinstert over het water en het is echt windstil. En ook zo rustig, bijna geen hond. Echt zaaalig hier!’
We waren dus niet de enigen die van deze uitmuntende omstandigheden genoten. Aan het eind van haar luisterrijke beschrijving hoorden we: ‘Hoe laat zal ik je morgen ophalen? Tien uur? Prima, maar dan moet je wel klaarstaan, want ik wil niet wéer zo lang wachten…’
Op het bankje links van ons was ook een vrouw gaan zitten, een zakelijk type, en ook zij belde. Wij hoorden: ‘Je moet nu onderhand wel beslissen of je het leidinggevende traject in wilt stappen; het is zo’n beetje nu of nooit.’
Vriendin en ik waren ontzettend blij dat we niet zo lang hoefden te wachten op iemand. En dat we niet hoefden te beslissen over een leidinggevend traject. En de vogels waren blij dat ze van ons wat frietkruimels kregen toegeworpen, ja ook die ene dappere mus.  

Wijnvlek

Een kennis liet me haar nieuwste tattoo zien. Erg fraai, maar ieder zijn meuk want ik vind niks mooiers dan ongerept vlees waarin adertjes, moedervlekjes en haartjes. Maar goed, velen houden nu eenmaal wèl van deze vorm van presentatie: het lichaam als kunstdrager; een weergave van het innerlijk; puur expressionisme.
Dezelfde kennis legde me ernstig uit dat tattoos je persoonlijkheid en/of je geschiedenis uitdrukken, en je daardoor iets eigens geven. Daar is iets voor te zeggen. Daarom stelde ik - nogal balorig - tijdens dit onderonsje meteen maar voor een wijnvlek op mijn gezicht te laten tatoeëren, en wel in de vorm van Nieuw-Guinea, want een mooie wijnvlek is niet lelijk. Mag best fors, bijvoorbeeld vanaf mijn rechter jukbeen (de Vogelkop), over mijn neusrug (de toppen van het Carstenszgebergte) tot ergens onder mijn linkeroor (New Britain). ‘Zo’n wijnkleurige tattoo over mijn porem heeft wel iets eigens,’ voegde ik er bloedzuigerig aan toe.
‘Overdrijven is ook een vak, Nagel,’ zei de kennis. En ook: ‘Nu weer effe normaal doen en anderen in hun waarde laten, oké?’
‘Och, grapje,’ verdedigde ik. Ook humor is eigen én expressief, maar wordt eveneens niet altijd gewaardeerd.

Mataglap

‘Shanana,’ riep de man in het bos, ‘Shanana, hier!!!’ De woedende man stond met drie aangelijnde hazewindhonden te tieren naar zijn vierde, die kennelijk de poten had genomen. Na enig speurwerk zag ik - passerende jogger - Shanana staan: de ranke hond staarde half verscholen tussen het struikgewas naar zijn of haar baas. Het dier was onzeker, stond te trillen, maar dichterbij komen? Ho maar! Dat betekent vrijwel altijd dat een ongehoorzame hond weet dat hij op zijn sodemieter krijgt zodra hij zich (weer) bij zijn baas voegt. Het is de klassieke fout die veel hondeneigenaren begaan: in plaats van hem te prijzen voor zijn komst, hem uit pure frustratie en onmacht flink straffen. Shanana wist waarschijnlijk wat 'm te wachten stond en verkoos daarom een veilige afstand.
Het baasje werd nu echt mataglap. Het Shanana-godverdomme-kom-hier echode meermaals door het herfstige bos, maar de patstelling bleef. Onverstandig van de man, want hij, kennelijk bezitter van een kleine roedel, zou toch moeten weten hoe je met je Canis lupus familiaris om dient te gaan. Het bewijst maar weer eens dat de meeste mensen geen huisdier verdienen. En dat blaffende bazen hard kunnen bijten.

Jurken

Voor entree hanteert het Nationaal Militair Museum te Soesterberg twee tarieven, één voor volwassenen en één voor kinderen tot twaalf jaar. ‘Twee volwassenen,’ zei ik derhalve tegen de charmante dame achter de ticketbalie, wat tamelijk overbodig was want mijn zoon en ik zien er overduidelijk uit als twee volwassenen. Daarom gooide ik het snel over een andere boeg: ‘Geniet ik als 65-plusser geen korting?’
‘Nee, daar doen we helaas niet aan,’ lachte ze, ‘en was dat wel het geval dan had ik u toch niet geloofd.’ Moeilijk te zeggen of dit vrouwmens een geraffineerde dan wel klantvriendelijke slijmjurk was of dat ze het meende, maar al zwevend was ik geneigd én genegen haar te zoenen.
Na dit museumbezoek stopten zoonlief en ik op de terugweg bij 'onze' kartbaan; hadden we gewoon zin in. Het circuit lag er verleidelijk bij en we besloten tot een onderling duel. We betaalden voor één heat, trokken de ons aangereikte raceoveralls aan en kozen een stoere helm uit. Aangekomen bij de klaarstaande karts, bleek het vizier van mijn helm vast te zitten. Op dat vizier wijzend, zei ik tegen de jongeman die ons op weg hielp: ‘Ik krijg hem niet omhoog.’ De knul bleek een vileine grapjurk, want antwoordde: ‘Tja, dat krijg je op uw leeftijd.’ Baf, ik stond weer op de grond, met beide voetjes.