Friet

Vriendin en ik keken uit over de Noordzee. We zaten op een bankje en aten friet met mayonaise, smachtend aangestaard door 128 meeuwen, 4 duiven, 37 kraaien en 1 dappere mus die opdringerig aanspraak maakten op hun aandeel. Op het bankje rechts van ons zat een vrouw te bellen: ‘Weet je waar ik nu ben? In Kijkduin! Het is hier zo lekker jôh. Geen wolkje aan de lucht. Heeerrrrlijk weer! De zon glinstert over het water en het is echt windstil. En ook zo rustig, bijna geen hond. Echt zaaalig hier!’
We waren dus niet de enigen die van deze uitmuntende omstandigheden genoten. Aan het eind van haar luisterrijke beschrijving hoorden we: ‘Hoe laat zal ik je morgen ophalen? Tien uur? Prima, maar dan moet je wel klaarstaan, want ik wil niet wéer zo lang wachten…’
Op het bankje links van ons was ook een vrouw gaan zitten, een zakelijk type, en ook zij belde. Wij hoorden: ‘Je moet nu onderhand wel beslissen of je het leidinggevende traject in wilt stappen; het is zo’n beetje nu of nooit.’
Vriendin en ik waren ontzettend blij dat we niet zo lang hoefden te wachten op iemand. En dat we niet hoefden te beslissen over een leidinggevend traject. En de vogels waren blij dat ze van ons wat frietkruimels kregen toegeworpen, ja ook die ene dappere mus.