Mataglap

‘Shanana,’ riep de man in het bos, ‘Shanana, hier!!!’ De woedende man stond met drie aangelijnde hazewindhonden te tieren naar zijn vierde, die kennelijk de poten had genomen. Na enig speurwerk zag ik - passerende jogger - Shanana staan: de ranke hond staarde half verscholen tussen het struikgewas naar zijn of haar baas. Het dier was onzeker, stond te trillen, maar dichterbij komen? Ho maar! Dat betekent vrijwel altijd dat een ongehoorzame hond weet dat hij op zijn sodemieter krijgt zodra hij zich (weer) bij zijn baas voegt. Het is de klassieke fout die veel hondeneigenaren begaan: in plaats van hem te prijzen voor zijn komst, hem uit pure frustratie en onmacht flink straffen. Shanana wist waarschijnlijk wat 'm te wachten stond en verkoos daarom een veilige afstand.
Het baasje werd nu echt mataglap. Het Shanana-godverdomme-kom-hier echode meermaals door het herfstige bos, maar de patstelling bleef. Onverstandig van de man, want hij, kennelijk bezitter van een kleine roedel, zou toch moeten weten hoe je met je Canis lupus familiaris om dient te gaan. Het bewijst maar weer eens dat de meeste mensen geen huisdier verdienen. En dat blaffende bazen hard kunnen bijten.