Wijnvlek

Een kennis liet me haar nieuwste tattoo zien. Erg fraai, maar ieder zijn meuk want ik vind niks mooiers dan ongerept vlees waarin adertjes, moedervlekjes en haartjes. Maar goed, velen houden nu eenmaal wèl van deze vorm van presentatie: het lichaam als kunstdrager; een weergave van het innerlijk; puur expressionisme.
Dezelfde kennis legde me ernstig uit dat tattoos je persoonlijkheid en/of je geschiedenis uitdrukken, en je daardoor iets eigens geven. Daar is iets voor te zeggen. Daarom stelde ik - nogal balorig - tijdens dit onderonsje meteen maar voor een wijnvlek op mijn gezicht te laten tatoeëren, en wel in de vorm van Nieuw-Guinea, want een mooie wijnvlek is niet lelijk. Mag best fors, bijvoorbeeld vanaf mijn rechter jukbeen (de Vogelkop), over mijn neusrug (de toppen van het Carstenszgebergte) tot ergens onder mijn linkeroor (New Britain). ‘Zo’n wijnkleurige tattoo over mijn porem heeft wel iets eigens,’ voegde ik er bloedzuigerig aan toe.
‘Overdrijven is ook een vak, Nagel,’ zei de kennis. En ook: ‘Nu weer effe normaal doen en anderen in hun waarde laten, oké?’
‘Och, grapje,’ verdedigde ik. Ook humor is eigen én expressief, maar wordt eveneens niet altijd gewaardeerd.