Carrington event

Bekend is het drama van het jonge Zuid-Koreaanse echtpaar en hun baby. Zowel de vader als de moeder waren gameverslaafd en wel zodanig dat hun kindje aan verwaarlozing en ondervoeding kwam te overlijden. De ironie wil dat het computerspelletje waaraan de ouders verslaafd waren, draaide om het scoren van virtuele punten die je virtueel verkreeg bij de virtuele verzorging van een virtuele baby.

Guttegut.

Pakweg veertig geleden begon de grootste revolutie die de mens ooit gekend heeft, de digitale. Dit bracht in korte tijd een vooruitgang teweeg die zijn weerga niet kent, een heuse informatie-explosie. Maar helaas wordt elke menselijke stap voorwaarts teniet gedaan door daaruit voortkomende ellende – ziehier onze geschiedenis in zakformaat. Want inmiddels zijn we vrijwel allemaal geheel afhankelijk van het internet. Alles en iedereen is connected. Internet zit in je tuin omdat petunia's moeten worden gekweekt, verhandeld en gedistribueerd voordat ze in de verkoopbakken bij Intratuin belanden, en dat alles met behulp van nullen en enen. Zodoende zit het ook in je keukenkastjes, op je balkon, in alle kamers van je huis, in villa's en sloppenwijken, op school, bij de dokter, de apotheek, in de kerk of moskee, op de fabriek, tussen de koeien in de wei. Ja ook in je hoofd. Dat laatste is nog enigszins denkbeeldig, maar inmiddels zijn er steeds meer signalen die erop wijzen dat entiteit en fantoom daadwerkelijk zullen mixen. Wij zijn dan internet! Dit heeft nogal wat voordelen, maar het maakt ons ook uiterst kwetsbaar. Mocht over vijf minuten het World Wide Web imploderen, dan, nou ja, dan sluit onze supermarkt, stort onze voedselvoorziening in, komt er geen water meer uit de kraan, stagneert elke vorm van productiviteit en energielevering, alsmede de zorg, het transport, de staatsveiligheid en alle vormen van communicatie. Zonder internet vereenzamen de overlevenden snel - vooral jongeren -, worden we ziek, verhongeren we in rap tempo en ten slotte slaan we mekaar de hersens in met als gevolg dat aasgieren binnen enkele generaties zullen evolueren tot tonronde loopvogels. Kortom: het einde van de moderne beschaving is een feit, Apocalypse Now meets Mad Max. 

Het vervelende is dat dit eens gaat gebeuren, zoals het ook in 1859 los ging. In dat jaar nam de Britse astronoom Richard Carrington als eerste een zware geomagnetische zonnestorm waar die leidde tot veel grotere steekvlammen dan tot dan bekend. Niet alleen kon hij dit met het blote oog waarnemen, eveneens kwamen er berichten dat het mysterieuze noorderlicht zich nu ook voordeed in de tropen. Ongekend! Dit fenomeen - sindsdien het Carrington Event genoemd - zorgde voor een totale ontregeling van de energiegolven op onze planeet met als gevolg dat alle telegraafverbindingen (toen een spectaculaire en nieuwe uitvinding) ter ziele gingen. Gelukkig bleef het daarbij omdat het menselijke bestaan in 1859 nog betrekkelijk eenvoudig was. Maar als zo’n evenement zich nu, in ons digitale tijdperk, zou voordoen, nou ja, dan treft ons de ramp die ik hierboven schetste. En dát het weer gaat gebeuren staat vast. Omhoogschietende zonnevlammen doen zich vele keren per jaar voor; gelukkig zijn ze meestal te klein om invloed op moeder Aarde te hebben. Maar tussen het nu en pakweg twee, drie eeuwen in de toekomst, laat zo’n Carrington Event zich beslist weer zien, met alle gevolgen van dien. Een catastrofe wordt het, zo ineens zonder internet. Ons licht zal vrijwel overal doven, zo niet letterlijk dan toch wel figuurlijk. Het heeft echter wel één groot voordeel: het jonge Zuid-Koreaanse stel uit het begin van dit verhaal, is cold turkey van zijn gameverslaving af.

Bron: 
De filmdocumentaire van Werner Herzog, getiteld 'Lo and Behold' met als ondertitel 'Reveries of the Connected World'. 
En een scheutje Wikipedia.