Marshmallows

Daar kan een mens nou echt blij van worden: schuursponsjes. Zojuist heb ik weer een setje aangeschaft en thuis opgeborgen op een vast plekje. In een keukenla, lekker knus en behaaglijk bij elkaar. Schuursponsjes kosten weinig, wegen niks, voelen zacht, liggen lekker in de hand en hebben vrolijkmakende pastelkleuren. Het zijn de marshmallows van het huishouden. Daarnaast zijn ze reuze praktisch bij de vaat, het reinigen van auto- en fietsvelgen en natuurlijk bij alle andere schoonmaakwerkzaamheden in en rondom het pand. Je kunt er zelfs gerieflijk op slapen, maar dan moet je wel zo'n drieduizend exemplaren bezitten. Ach, ik zou wel in een schuursponzen huis willen wonen, liefst een groene, met een gele voordeur en een blauw puntdak. Behaaglijk warm, zacht en heerlijk geluiddempend. En dan ga ik lekker languit op mijn superzachte sponsjesbank heel veel marshmallows kanen, daarna ongegeneerd uitbuiken om ten slotte weg te zakken in een lange winterslaap. Tot volgend jaar. 

Uitlaatklep

Jij bent een der laatste Mohikanen aangezien dit blog nauwelijks nog wordt gelezen. Maar dat geeft helegaar niks, want ik schrijf de korte verhaaltjes voor mezelf. Drie redenen: het houdt me van de straat, schept orde in m'n kop en oliet het talige breindeel. Dat jij ze soms leest is aardig, maar prima als je wegblijft. Nee, wacht, ho, stop, dat is zelfs beter, veel beter! Het heeft namelijk het grote voordeel dat ik me, ondanks de openbaarheid van zo’n weblog, toch niet hoef in te houden. Geen lezers, geen oordeel, geen gêne. Ik kan bijvoorbeeld vrijuit publiceren dat ik de zwoele avonden het liefst doorbreng in transparante dameskleding. Dat ik in het weekend loop te flyeren voor DENK. Dat ik bij mijn oud-werkgever regelmatig in de personeelspot graaide. Dat oom Otto ooit kampbewaker in Auschwitz was en nicht Nora tot op hoge leeftijd hoereerde op de Wallen. En dat oud-vriend Henk sowieso een vuile hufter is en ex-vriendin Ingrid een bloedzuigende trut. Ziezo, dat lucht op. Bijzonder fijn dat ik deze weetjes op het world wide web kan smijten zonder dat iemand ze oppikt. Heerlijk, zo'n uitlaatklep. Scheelt weer een loopje naar de psych. Reden nummer vier dus.

Hockeymeisje

Wat mij opvalt aan mondhygiënistes, is dat ze doorlopend job hoppen, óf met ziekte- of zwangerschapsverlof zijn. Zo lijkt het in ieder geval in de praktijk die ik frequenteer. Steeds als ik gewend ben aan de dame in kwestie dan verdwijnt ze plots uit mijn leven om plaats te maken voor een nieuwe medewerkster. Zo ook gisteren, toen Kimberly zich ineens aan mij voorstelde. Kimberly was een plaatje, met name haar mooie mond en schitterende tanden vielen op - pure reclame voor haar vak. Kimberly sprak ietwat studentikoos, met haar Gooise R. Een fris hockeymeisje, dacht ik, ofschoon ik haar naam eerder associeer met voetbalvrouwtjes, maar oké. Nadelen had Kimberly helaas ook. Ze ging erg ruw te werk met haar hamers en beitels; op een gegeven ogenblik vreesde ik dat ze zou uitschieten tot diep in mijn prefrontale cortex. Ook vond ik dat Kimberly nogal vals lachte en vooral heel veel haast leek te hebben. Dat laatste kon ik me overigens best voorstellen, want het lijkt me dat iedere jonge fruitige vrouw snel af wil van een afgetobde grijsaard met zijn dentale Pompeii en slijmerige tong die stuurloos rondwaart in een opengesperde muil waaruit wellicht knoflookdampen naar het systeemplafond stijgen. Maar juist daarom zou ik haar willen adviseren: ‘Kimberly, lieve schat, stop met dit vak en ga hockeyen of zoiets, mét mondbescherming.’ Afijn, nadat ze me had afgewerkt maakten we een afspraak voor over zes maanden. En nu maar hopen dat Kimberly dan naar een andere job is gehopt, óf met ziekte- of zwangerschapsverlof is.

Killing

Ondergoed, vogelnootjes en een fotolijstje moet ik hebben. Het liefst voor weinig én alles onder één dak. Dus loop ik door Action, de postmoderne Winkel van Sinkel. In deze toko verkopen ze griezelig veel en dat ook nog 'ns voor een habbekrats. En dús is het er stervensdruk, zeker nu, op de zaterdag voor Sinterklaas. Het volk loopt te ellebogen in gangpaden, kinderen dreinen bij het speelgoed en dan blijken die verdomde nootjes voor die teringmezen in mijn tuintje ook nog eens uitverkocht. Ziehier het omslagpunt. Ineens begint dat overbekende Action-beeldmerk me de strot uit te komen. Het oubollige logo lijkt zo uit de jaren ’80 te zijn gerukt en is bovendien voorzien van een weerzinwekkend badkamerblauw dat je ook terugziet in boodschappenmandjes en personeelskleding. En dan nog die popiejopie Angelsaksische ketennaam. Killing! Ten slotte beland ik - met een setje boxershorts en wankel fotolijstje - voor de kassa in een massieve kudde waarin weinig actie dan wel action te bespeuren valt doordat het gros nog ouderwets met flappen wenst te lappen, wat stagneert als de neten. Zei ik zojuist dat ze bij deze toko griezelig veel verkopen, dan neem ik dat hierbij subiet terug. Zo hebben ze geen hoofdpijnpoeders en vuurwapens in hun assortiment. En juist daáraan heb ik ineens grote behoefte.