Uitlaatklep

Jij bent een der laatste Mohikanen aangezien dit blog nauwelijks nog wordt gelezen. Maar dat geeft helegaar niks, want ik schrijf de korte verhaaltjes voor mezelf. Drie redenen: het houdt me van de straat, schept orde in m'n kop en oliet het talige breindeel. Dat jij ze soms leest is aardig, maar prima als je wegblijft. Nee, wacht, ho, stop, dat is zelfs beter, veel beter! Het heeft namelijk het grote voordeel dat ik me, ondanks de openbaarheid van zo’n weblog, toch niet hoef in te houden. Geen lezers, geen oordeel, geen gêne. Ik kan bijvoorbeeld vrijuit publiceren dat ik de zwoele avonden het liefst doorbreng in transparante dameskleding. Dat ik in het weekend loop te flyeren voor DENK. Dat ik bij mijn oud-werkgever regelmatig in de personeelspot graaide. Dat oom Otto ooit kampbewaker in Auschwitz was en nicht Nora tot op hoge leeftijd hoereerde op de Wallen. En dat oud-vriend Henk sowieso een vuile hufter is en ex-vriendin Ingrid een bloedzuigende trut. Ziezo, dat lucht op. Bijzonder fijn dat ik deze weetjes op het world wide web kan smijten zonder dat iemand ze oppikt. Heerlijk, zo'n uitlaatklep. Scheelt weer een loopje naar de psych. Reden nummer vier dus.