Wat mij opvalt aan mondhygiënistes, is dat ze doorlopend job hoppen, óf met ziekte- of zwangerschapsverlof zijn. Zo lijkt het in ieder geval in de praktijk die ik frequenteer. Steeds als ik gewend ben aan de dame
in kwestie dan verdwijnt ze plots uit mijn leven om plaats te maken voor een nieuwe medewerkster. Zo ook gisteren, toen Kimberly zich ineens aan mij voorstelde. Kimberly was een plaatje, met name haar mooie mond en schitterende tanden vielen op - pure reclame voor haar vak. Kimberly sprak ietwat studentikoos, met haar Gooise R. Een fris hockeymeisje, dacht ik, ofschoon ik haar naam eerder associeer met voetbalvrouwtjes, maar oké. Nadelen had Kimberly helaas ook. Ze ging erg ruw te werk met haar hamers
en beitels; op een gegeven ogenblik vreesde ik dat ze zou uitschieten tot diep
in mijn prefrontale cortex. Ook vond ik dat Kimberly nogal vals lachte en vooral heel veel haast leek te hebben. Dat laatste kon ik me overigens best voorstellen, want het lijkt me dat iedere jonge fruitige vrouw snel af wil
van een afgetobde grijsaard met zijn dentale Pompeii en slijmerige tong die stuurloos rondwaart in een opengesperde
muil waaruit wellicht knoflookdampen naar het systeemplafond stijgen. Maar juist daarom zou ik haar willen adviseren: ‘Kimberly,
lieve schat, stop met dit vak en ga hockeyen of zoiets, mét mondbescherming.’ Afijn, nadat ze
me had afgewerkt maakten we een afspraak voor over zes maanden. En nu maar
hopen dat Kimberly dan naar een andere job is gehopt, óf met ziekte- of zwangerschapsverlof is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten