Vliegschaamte

Mijn nieuwe liefde heet olijfolie. Lang sta ik dan ook in de supermarkt met door traanvocht gevulde hondenogen te kwijlen voor de schappen met dat smeuïge sap. Ik word er zoho hebberig van. Nee, het gaat me niet om de smaak, want ik (geen culi) proef nauwelijks verschil tussen de ordinaire huismerken en de dure buitenlandse. Het gaat mij (snob) dus om het fraaie uiterlijk van de flessen die ik het liefst pronkerig op mijn aanrecht etaleer. Want ach, wat hebben die Grieken, Italianen en Iberiërs er toch weer kunstwerkjes van gemaakt. Lustige glasvormen voorzien van romantische etiketten in alle kleuren van de regenboog, soms zelfs aangevuld met bladgoud. De meest welluidende merknamen, weergegeven in beeldschone typografie, dartelen, in gedachten bijgestaan door zoetgevooisde mandolines, lieflijk als atalanta's rond mijn oorschelpjes waardoor ik als vanzelf wegdroom naar kleurrijke familietaferelen waarin vele generaties hun knoestige, eeuwenoude bomen van de kostelijke vruchtjes ontdoen om ze vervolgens op traditionele wijze, al neuriënd, te verwerken tot de ultieme olie. Terstond hoor ik, ook weer denkbeeldig, de zomerse rasp van cicaden en vanachter de horizon de rustgevende new age-sound afkomstig van de kabbelende, ziltige rimpels der Méditerrannée. Tegelijkertijd snuif ik de zinderende aroma's op uit de aanpalende velden vol lavendel, tijm en wilde rozemarijn. En ook die van afgewerkte kerosine, want ik vlieg weer eens die kant op. Sorry en tabee.