Pekingeend

Op het display van mijn vaatwasser lichtte code C4 op, wat inhield dat er een probleem was met de watertoevoer. Ik vreesde een kapotte pomp, altijd een dure grap. Maar heel misschien was de waterdruk wel te laag. Ik belde daarom eerst maar met de waterleverancier in mijn regio. Die beloofde mij ‘een mannetje’ te sturen. Een paar dagen later bleek het inderdaad een mannetje: klein van stuk, koddig ogend, maar vooral ontzettend praatgraag.
‘Ohh, ik zie het al, die hoofdkraan is van het oude type, helemaal geërodeerd, werkt niet meer goed, niet moeilijk over doen, direct vernieuwen, geen probleem, fiks ik zo, komt helemaal goed, daarna koffie,’ klonk het uit mijn meterkast.
Ik was blij met zijn voortvarendheid, maar zag meteen op tegen dat ‘koffie’. Terecht, want een half uurtje later – de klus was geklaard – zat ik wat ongemakkelijk tegenover het mannetje aan mijn keukentafel. Tussen ons in: leut en koek. En híj maar lullen. Toch kon ik zijn gekwek ineens redelijk goed hebben nadat, tijdens een snelle check, bleek dat mijn vaatwasser weer als vanouds functioneerde. Het probleem lag dus inderdaad bij de waterdruk en niét aan mijn keukenapparatuur.
‘Valt dat effe mee, meneer. Een reparatie aan dat ding [het mannetje wees naar de vaatwasser] is duur en een nieuwe hoofdkraan kost u niets, want is voor onze rekening. Lekker toch! Voor dat geld kunt u heel wat keren bij de Chinees eten. Ja, een mens moet zijn meevallers vieren. Toch?’
Dat vond ik een aparte vergelijking: de kosten van een vaatwasser-reparatie tegenover een x-aantal Chinese (afhaal)maaltijden. Maar wellicht was dit mannetje een groot liefhebber. En met zijn ‘meevallers moet je vieren’ had hij beslist doel getroffen. Hoewel mijn cuisine tegenwoordig vrijwel vleesloos is, zorgde die opmerking er toch maar even voor dat rond etenstijd een vette pekingeend op mijn bord landde. Die ik naar hartenlust liet zwemmen in het bier.

Ratjetoe

Onlangs, tijdens een maartse storm, begaf mijn tuinschutting het. Niet onverwachts overigens, want die palissade was oud en deels vermolmd. Buurman en ik – de tuinafscheiding behoort ons beiden – gingen dan ook in goed overleg en met vereende krachten direct aan de slag. En ziedaar: een nieuwe, strakke, mooie omheining siert nu weer ons beider landgoederen. Maar schoonheid is relatief. Het onderwerp met een neutraal oog en van een enige afstand beziend, kun je evenzogoed stellen dat zo’n houten schutting foeilelijk is, met name door haar alom dominante aanwezigheid. Alle tuinsteden, vinex- of andersoortige woonwijken in het land worden geteisterd door deze afscheidingsterreur, in vele soorten, maten, (verweerde) tinten en vaak ook in stadia van scheefgezakt verval en houtrot - met name in de sociale woningbouw. Vooral dit ratjetoe zorgt onbedoeld voor immense treurigheid in het tuinlandschap van modaal Nederland. De brandstof voor die liefde voor houten schuttingen is een mix van overbevolking, de daaruit voortkomende territoriumdrift én het verlangen naar een beetje privacy. Alles bij elkaar genomen is het dan ook niet zo vreemd dat veel opgehokte Nederlanders dromen van een meer ruimtelijke omgeving, zoals het spreekwoordelijke hutje op de hei. Goddank blijft het vrijwel altijd bij dromen, anders werd ook de heide verstierd door een janboel aan tuinhout. En dát zou fokking klote zijn, in schuttingtaal.

Tekentafel

In Almere moet ik anderhalf uur wachten tijdens een onderhoudsbeurt aan mijn auto. Aangezien de wachtruimte bij de dealer mij niet vrolijk stemt, besluit ik de directe omgeving te verkennen. Al gauw kuier ik door strakke doorsnee-woonwijken. Nou ja, doorsnee, eigenlijk is er weinig doorsnee aan deze inmiddels zeer forse stad. Almere ademt ruimte, haar architectuur oogt hier en daar uitdagend, haar vele groen doet parkachtig aan, haar ruime wateren kabbelen sereen, haar burgers lijken tevreden - 215.164 op moment van schrijven. Overzichtelijkheid is misschien wel haar meest opvallende troef. Logisch, Almere is een echte tekentafelstad, gelegen in tekentafelprovincie Flevoland. En alles wat ooit via een tekentafel tot stand kwam ziet er nu eenmaal overzichtelijk uit, zeker in den beginne. Ik spreek uit ervaring want bracht – voor de komst van de computer – het overgrote deel van mijn loopbaan achter een tekentafel door, staand dan wel zittend. Zo ervaarde ik hoe een professionele tekentafel voor ordening en helderheid kan zorgen. Gebruiksvoorwerpen, technische installaties, infrastructuur, architectuur, complete dorpen en steden, op tekenpapier oogt alles heerlijk overzichtelijk. Hoe deed men dat toch toen er nog geen moderne tekentafels bestonden, vraag ik me ineens af, hier in het Almeerse, terwijl ik vanaf een wellicht door een technisch tekenaar geconstrueerd wandelbruggetje, over een wellicht door een planologisch tekenaar gevisualiseerd waterpartijtje staar. Direct daarna ontsnapt uit mijn hersenpan de Droste-achtige vraag: wie tekende eigenlijk de eerste volwaardige tekentafel? Deze anonymus verdient hoe dan ook een standbeeld. En waar kan dat beter dan in een tekentafelstad als Almere.

Tot de komst van de computer was de tekentafel essentieel voor
technisch tekenaars, constructeurs en ontwerpers. Iets minder essentieel
was de snor, ofschoon ook die het tijdsbeeld aardig tekent.

Kieswijzer

De Tweede Kamerverkiezingen komen eraan; waar kan ik nu eens met goed fatsoen op stemmen? Vooruit nu, geen zwakte tonen, de rug recht, de billen bloot, verstand op scherp, het potlood rood. 
Ons veruit grootste probleem is de menselijke overbevolking - alle overige ellende komt hieruit voort. Dat zorgt er meteen voor dat de confessionele partijen afvallen, want die zijn, met hun het-leven-is-heilig-opvatting, mordicus tegen euthanasie en abortus maar juist vóór grote gezinnen. Dat wordt 'm dus niet. Partijen die alles en iedereen betichten van racisme, zoals Bij1 en Denk, vallen ook snel af. Racisme keur ik af maar is vrijwel nergens zo mild als hier. Op Schiphol staat men vooralsnog niet rijendik voor de vertrekbalies om dit kikkerland voorgoed in te ruilen voor een betere samenleving, wat logisch is, want die vind je niet en dat wéét men. Van populistisch gebral, getweet en ge-oneliner moet ik ook weinig hebben, dus kunnen er ferme strepen door PVV en Forum. Ongebreideld consumentisme en winstbejag waarbij men en passant moeder Aarde vernachelt, sorry hoor, liberalen, maar die straat loopt uiteindelijk toch heus dood, daarom zeg ik tabee tegen de VVD. Het socialistisch gedachtegoed vind ik in de basis heel mooi, maar helaas draait dat vaak uit op pamperen van minderbedeelden die zich desondanks tekort gedaan voelen en boos blijven wijzen naar Den Haag. Nee dus tegen PvdA en SP. Ja, ik ben oud, maar ouderen zijn anno nu misschien wel de laatsten die moeten mekkeren in dit welvarende land, daarom geen 50Plus voor mij. Kom ik uit bij mijn lievelingskleur. In die hoek is men echter vaak zo oorverdovend correct dan wel woke, dat het mij inmiddels een allergische reactie bezorgt. Rode streep daarom door GroenLinks. Maar dán wordt het lastig, want zwoel zwevend tussen D’66, de Dieren en Volt dien ik nu toch echt een knoop door te hakken. Kies ik voor het jeugdig frisse, op Europa gerichte elan van nieuwkomer Volt, het opkomen voor álle levende wezens bij de PvdD of de ietwat elitaire doch weids-humanistische blik van D'66? 

Het potlood rood, schreef ik in de eerste alinea, dus vooruit, daar gaat-ie, tromgeroffel, tatá: de PvdD, nipt! Maar dat vermoedde u, vaste lezer van dit blog, misschien al. Wel hoop ik dat ze bij deze club hun nogal eenzijdige partijnaam veranderen in iets dat beter bekt en breder aanvaardbaar is, anders zie ik (ook) bij de Dieren beren op de weg. 

Foto: Carla Broeders