Engelengezang

Er kan maar één dag de mooiste van het jaar zijn, en die is vandaag. Het is de dag dat ik mijn trouwe leger terracotta tuinpotten vul met allerlei schoons, een jaarlijks ritueel dat het leven op slag kleur geeft. Natuurlijk is het op deze dag immer mooi weer, want waarom zou je je tuintje optutten tijdens koude, wind of regen. Bovendien doe ik dit pas als ik me energiek en senang voel. 

Dús, op de dag dat alle zonnen hoog aan de hemel staan en engelengezang op mij neerdaalt, kar ik naar de plantjestoko, sla een paar zakken potgrond in en kies een zwikkie gezellig ogende lente- of zomerbloeiers. Weer thuis ga ik in mijn oude kloffie aan de slag, knietjes op de grond, handen in Moeder Natuur, zeg maar. De tuinpotten wordt verrijkt met omberkleurige aarde waar een organisch aroma uit opstijgt en daarna opgetuigd met campanula’s, vlijtig liesjes, lobelia’s of weet ik veel. Ten slotte bewater ik deze arrangementen ruimhartig en creëer er idyllische hoekjes mee her en der op mijn landgoed. Na al deze activiteiten neem ik - lichtjes nahijgend én een opkomende rugpijn negerend - plaats op een zeven-standen-tuinstoel, vul met mijn smoezelige en van rouwranden voorziene werkhanden een glas parelend bier, aanschouw het Hof van Eden, waarna ik zielsgelukkig het leven aan de borst druk. 

Mocht dit stukje tekst ietwat zoetsappig overkomen, herlees dan de openingszin en weet dat de overige 364 dagen minder zijn.

Kort filmpje zien over engelengezang? Klik HIER

Laatste Prik

Afgelopen week werd ik gevaccineerd tegen het virus. Het ging snel: korte intake, vlugge administratieve handeling, prikje en ten slotte vijftien minuten wachten om te checken hoe het lijf reageert. Wat loopt alles hier toch soepel en gesmeerd, dacht ik tijdens dat kwartiertje terwijl ik mijn omgeving scande. Aangezien deze hele vaccinatieprocedure op leeftijd gaat, zag ik louter grijze dan wel kale hoofden. Groter was het verschil in gesteldheid. Waar ik de ene leeftijdsgenoot nog geschikt achtte voor een halve marathon, leken anderen klaar voor de Hoogovens.
De laatsten brachten me bij de vraag waarom dit soort priklocaties er nog niet zijn voor mensen die klaar zijn met hun leven. Ook dán kun je heel overzichtelijk en leeftijdsgewijs een lijst afwerken - uiteraard op basis van vrijwilligheid. Natuurlijk zal zo’n 'Laatste Prik'-locatie iets sfeervoller dienen te zijn: meer privacy, uitgebreidere intake, comfy divan in plaats van stapelstoel, gezellig bosje bloemen hier en daar, een fijn en zelf gekozen muziekje om bij in te slapen, prettige ambiance voor dierbaren, uitgelezen personeel en vooral minder haast, wat makkelijk kan want de toeloop zal echt niet reuze zijn. Net als vaccinaties tegen virussen bevordert die Laatste Prik het welzijn van de (oude of lijdende) mens en ontlast het de zorg.
Misbruik of wildgroei moet vanzelfsprekend te allen tijde worden voorkomen, maar wat of wie houdt ons verder eigenlijk nog tegen? Het idee dat de mens een uniek wezen is? Angst voor een glijdende schaal? De regering in Den Haag? De paus in Rome? De dominee op Urk? De influencer uit Mekka? Befaamde ethici als Peter R. de Vries, Ali B of Johan Derksen? Iemand anders? Nou, ík niet in ieder geval.

Persoonlijk voorstel voor een mooie, tevens treffende song om bij in te slapen, zie HIER.

Bellissimo

Zopas heb ik nieuwe, door de RDW-goedgekeurde kentekenplaten op mijn autootje laten plaatsen. De oude werden (mij te) lelijk door steenslag en weersinvloeden. Ben ik een pietlut? Ja, zeker met auto’s. Ik erger me sowieso aan die geel fluorescerende Nederlandse kentekenplaten. Nu zijn tegenwoordig de meeste auto’s voorzien van grafkleuren, dus dat geel aan de voor- en achterkant vrolijkt de boel nog een beetje op, kun je zeggen. Maar mijn autootje hééft al een uitgesproken kleur en dan zijn die knalgele platen juist weer te veel van het goede. 

Analoog aan auto’s zijn kostuums voor heren. Ook die zie je vooral in treurtinten. Een opvallend gekleurde stropdas haalt zo’n mannenpak een beetje uit de misère. Maar als je een geel, rood of groen kostuum draagt, dan is een sobere stropdas juist weer de bétere keuze.
Italianen hebben natuurlijk veel meer gevoel voor bellissimo dan wij. Dat geldt - naast schone kunsten, mode en interieurs - zeker ook voor hun automobielen. Carrosserie-ontwerpers in dat land doen er dan ook alles aan hun creaties zo mooi mogelijk te presenteren, zonder storende elementen. Om die reden voorzagen ze in het land van de laars hun voertuigen aan de voorzijde van een klein, donker kentekenplaatje: esthetiek boven alles. Wij 'van boven de Alpen' hebben daar minder oog voor. Dus bedachten we voor ons wagenpark doodleuk nummerborden die menig autofront volledig om zeep helpen. 

Het was eigenlijk best begrijpelijk dat de voorouders van de Italianen - de Romeinen - ons noorderlingen destijds als barbaren bestempelden. Gezien onze kentekenplaten zijn we dat nog steeds.

Italiaanse schone (Ferrari Scuderia) met ingetogen
Italiaans nummerbord: bellissimo boven duidelijkheid.

Italiaanse schone (Lamborghini Aventador) met 'barbaars'
Nederlands nummerbord: duidelijkheid boven esthetiek.

Karmozijnrood

Bij groene zeep denk je al gauw aan oer-Hollandse reinheid, wapperende waslijnen, vliedende wolkenluchten, blonde vlechten en dito duinen. Belangrijker is dat deze zeep doet wat het moet doen én dat het vriendelijk is voor het milieu, wat je van de meeste reinigingsmiddelen niet kunt zeggen. Dús, heb je het beste voor met de wereld én wil je dat de samenleving (heel woke) laten weten, gebruik dan groene zeep. 

Voor mij reden genoeg om op een zonnige dag fier met bezem, emmertje én welriekend sopje mijn stoep te schrobben. Succes diende zich al snel aan. 

‘Kijk aan, hier wordt gewerkt. En wat ruikt 't bijzonder,’ kweelde een hoge sopranenstem achter mij. Daar stond een mooi geconserveerde generatiegenote, voorzien van grijs, meisjesachtig haar en karmozijnrood gestifte lippen. Tja, het was lente.
‘Mmmmmm, het geurt echt naar vroeger,’ ging ze na een flinke inhalatie verder.
‘Klopt, groene zeep, heel ouderwets,’ zei ik met mijn harde bezem stoer in de hand, hopend zowel een verpletterend masculine als een eco-vriendelijke indruk te maken, wat kennelijk aardig lukte.
‘O wat goéd,’ jodelde ze als een broedse Olga Lowina. ‘Jaha, u heeft gelijk, uit grootmoederstijd, maar dat spul werkt vaak beter dan die moderne middelen. U bent zó goed bezig. Echt.’
Terwijl zij druk doende was haar veren in mijn reet te stoppen, zag ik haar karmozijnrode mondhoeken verleidelijk omhoog krullen. Zelfs meende ik een knipoogje te zien, maar dat was wellicht fantasie, iets waar ik veelvuldig onder gebukt ga. Na dit korte maar prettige intermezzo wensten we elkaar een fijne dag en stapte ze verder. Ik bleef haar echter nakijken waardoor ik zag hoe ze aan het eind van mijn huizenblok nog even schalks omkeek. Tja, het was lente. En de groene zeep deed de rest.

Iets van de (ooit) fameuze Olga Lowina horen? Klik HIER