Apocalyps

Als het slecht gaat met de wereld, spreken streng gelovigen al snel over de Eindtijd. Dat concept komt voort uit een Bijbeldeel dat Openbaring heet. Lang verhaal kort: als de mensheid continue weigert zich aan de door ‘boven’ ingestelde regels te houden, volgt een eindafrekening. Die houdt in dat de wereld vergaat, ook wel een apocalyps genoemd, een term die de bedenkers van de oude Hellenen leenden. (Apokálypsi staat in Griekenland nog steeds voor openbaring of onthulling.) Het probleem voor veel gelovigen is echter dat het in zekere zin altijd slecht met de wereld lijkt te gaan. Klimaatveranderingen, oorlogen, pandemieën en rampen zijn van alle tijden. 

Goed voorbeeld daarvan is de uitbarsting van de Tambora in 1815 op het (nu) Indonesische eiland Sumbawa. Het betrof de grootste natuurramp uit de moderne wereldgeschiedenis. De Zuidoost-Aziatische regio werd vanzelfsprekend gruwelijk getroffen, maar de gevolgen van die vulkaanuitbarsting lieten zich wereldwijd gelden. In grote delen van het noordelijk halfrond was het klimaat vanwege de gas- en zwaveldampen jarenlang van slag. De lente en zomer van 1816 - het jaar daarop dus - gingen ongemerkt aan vrijwel geheel Europa en Noord-Amerika voorbij doordat de zon zich nauwelijks vertoonde waardoor oogsten mislukten en mensen massaal de hongerdood stierven. Wel stroomden in die duistere tijden de gebedshuizen vol. Berouwvol wilde men bidden voor zonden en schuld in de hoop zo de nakende ondergang van de wereld af te wenden. Dit alles kwam louter doordat men destijds de kennis ontbeerde de zonsverduisteringen en weersveranderingen te koppelen aan die vulkaanuitbarsting in het jaar daarvoor aan de andere kant van de wereld. Tja, niet (willen?) weten is nu eenmaal dé aanjager voor geloof in een hogere macht. Daarover beschikten de dinosauriërs helaas niet toen hún eindtijd kwam, 65 miljoen jaar geleden na de inslag van een planetoïde. Maar deze prehistorische apocalyps, die de massa-extensie van de dino's inluidde, telt natuurlijk niet serieus mee, want volgens een heilig geschrift - leidraad voor velen - is de aarde pas zesduizend jaar oud. En geschapen in zeven dagen. Nee, de échte eindtijd moet nog komen. Een rustgevend idee.

Bronnen:

- Dröge, Philip, 2015, De schaduw van Tambora; 

- Wikipedia.

Huishoudelijk bericht

Van de beheerder van dit platform ontving ik het bericht dat de e-mailservice komende maand zal vervallen. De reden is technisch van aard. Dit betekent dat lezers/volgers die gebruik maken van de optie Follow by Email, in de loop van juli 2021 géén automatische melding meer zullen ontvangen bij een nieuw verhaaltje. Belangstellenden zullen dus van tijd tot tijd zelf moeten checken of er updates zijn. Gewoon helemaal niet meer kijken/bezoeken is natuurlijk een prima alternatief, bovendien zeer begrijpelijk. In dat geval: dank & tabee. 

Kleurenpijn

Al geruime tijd bezit ik drie afvalbakken. Een groene, een blauwe en een oranje. De groene (eco-) en blauwe (papier)bak zijn mij sympathiek, de oranje niet. Eerstens staat oranje voor plastic: geen tof spul van nature. Ten tweede die kleur an sich. Van alle primaire en secundaire kleuren stuit oranje me het meest tegen de borst.
Om die reden baal ik van de solitaire Chinese klaproos die uit het niets op mijn landgoed is opgepopt. Ik vind dat klaprozen rood moeten zijn, basta. Maar de Chinese variant kent ze ook in het oranje. En dus zit ik nu opgescheept met die ene oranje uitschieter. 

Maar ach, er spelen momenteel ergere zaken. Zoals al dat oranje in straten, op pleinen en aan gevels. Een hofje verderop is zelfs geheel in die tint ondergedompeld. De mensen die er toeven maken een merkwaardig vrolijke indruk. Onbegrijpelijk. Zo zitten ze gezamenlijk, oranje uitgedost, 's avonds buiten naar een of andere voetbalwedstrijd te kijken. En dan ook nog schreeuwen en juichen voor die elf oranje miljonairs op de buis. Ik - binnenshuis mokkend - heb daar erge last van, moet de kleurenpijn verbijten, maar daar heeft het oranje volk natuurlijk geen weet van. Zo heb ik ook forse problemen met het repressieve China en zéker met hun vaandel. Die is namelijk rood met geel. En dat zijn nou net de twee primaire kleuren die je al mengend tot oranje omtovert. Welnu, men begrijpt mijn afkeer van die ene oranje Chinese klaproos op mijn landgoed nu wellicht iets beter. En al die oranje voetbalparafernalia mag van mij zo snel mogelijk de afvalbak in. Veel daarvan kan in de oranje kliko, wat genoeg zegt.

Voor de kleurenblinden:
de oranje klaproos staat links voor (de) paal.

Frans Bauer

Vrijwel dagelijks passeer ik een met hekken afgezet bouwterrein. Achter dat hekwerk verrijst een mooi appartementengebouw. Het is nog niet helemaal af, maar de riante balkons en loggia’s, grote raampartijen en stijlvolle entree hebben inmiddels vorm gekregen. Best aan de prijs, denk ik, zeker de penthouses bovenin. Meer nog dan naar de architectuur, kijk ik naar het werkvolk en vooral naar die ene: de hond. 

Een hond op een bouwplaats verwacht je niet. Maar het dier, een kortharige bastaard, lijkt hier vaste kracht, wat mij lichtheid geeft. Ik vermoed dat de hond een opzichter of ploegbaas toebehoort, want een beginnend pijpfitter zie ik niet zo snel zijn Rocky of Max meenemen naar een klus. Waar ik met name week van word, is dat de hond gewoon one of the guys lijkt. Het enige verschil is dat-ie geen veiligheidshelm draagt. Maar verder zie ik hem (of haar?) zonder enige schroom de houten personeelskeet in- en uitlopen, doodgemoedereerd over hoge steigers trippelen, samen met enkele mannen uit een smalle bouwlift stappen of tijdens de schaft chillen tussen hun gebruinde, getatoeëerde lijven. Bij al die stoer ogende bouwvakkers lijkt het beestje dan ook bijzonder populair. Ze roepen hem, stoppen hem wat toe, kroelen zijn goeiige kop. En andersom kijkt de hond goedkeurend toe - soms kwispelstaartend - hoe de mannen boren, frezen of iets omhoog takelen terwijl Heb je even voor mij van Frans Bauer uit hun gettoblaster galmt.
Het appartementengebouw is bijna gereed, zal spoedig worden opgeleverd; in de penthouses zie ik de eerste bewoners al rondneuzen. De bouwvakkers zullen dan ook snel verkassen naar een volgend project. Ik ga ze missen. Vooral die ene.

Frans Bauer horen en zien? Klik HIER. Maar het hoéft niet. 

Legoland

Vorige week publiceerde mijn linksige kwaliteitskrant het schrikbarende moordcijfer in Zweden. Dat is hoger dan in de meeste andere Europese landen. De oorzaak, zo vermeldde het betreffende artikel, zou liggen in grote steden als Stockholm, Malmö en Göteborg. Grote aantallen kansloze, gefrustreerde migranten (vaak afkomstig uit het Midden-Oosten of Noord-Afrika) zorgden voor wijken waarbinnen handhaving vrijwel onmogelijk is en dus dat misdaad, vuurwapenbezit en bendegeweld er welig tieren. Een zuur gegeven voor de altijd zo tolerante en ruimhartige Björns en Agnetha's.
Buurland Denemarken, zo las ik luttele dagen later in dezelfde linksige kwaliteitskrant, pakt dat ietwat anders aan. De Denen voerden altijd al een strengere selectiepolitiek, maar nu heeft men zelfs een wet aangenomen die het mogelijk maakt vluchtelingen niet bij hun poorten op te vangen, maar buiten Europa, in zogenaamde gastlanden. De reden - de beleidsbepalers in Legoland geven het ruiterlijk toe - is het animo voor asielaanvragen te ontmoedigen. Vanzelfsprekend ontlokt dit wereldwijd flink wat kritiek op de Deense aanpak, vooral uit linksige en humanitaire hoeken.
Hoe twee hoogontwikkelde, Scandinavische democratieën zo tegengesteld met migranten omgaan. Opvallend is wel dat waar de tolerante Zweden gebukt gaan onder hoge misdaadcijfers, de selectieve Denen juist te boek staan als het gelukkigste volk op aarde. Wie hier goed of fout bezig is kan ik moeilijk bepalen, vind ik te complex. Wél geeft het mij - lezer van deze linksige kwaliteitskrant - veel stof tot nadenken.

Mijn bovenstaande bevindingen over de 'Scandinavische discrepantie' inzake de aanpak van migratie én de mogelijke gevolgen ervan, mailde ik, met verwijzing naar de twee onderstaande artikelen, in ongeveer gelijke bewoordingen naar mijn linksige kwaliteitskrant, hopend op publicatie. Dat gebeurde niet. Wel werd ik vriendelijk bedankt.