Kleurenpijn

Al geruime tijd bezit ik drie afvalbakken. Een groene, een blauwe en een oranje. De groene (eco-) en blauwe (papier)bak zijn mij sympathiek, de oranje niet. Eerstens staat oranje voor plastic: geen tof spul van nature. Ten tweede die kleur an sich. Van alle primaire en secundaire kleuren stuit oranje me het meest tegen de borst.
Om die reden baal ik van de solitaire Chinese klaproos die uit het niets op mijn landgoed is opgepopt. Ik vind dat klaprozen rood moeten zijn, basta. Maar de Chinese variant kent ze ook in het oranje. En dus zit ik nu opgescheept met die ene oranje uitschieter. 

Maar ach, er spelen momenteel ergere zaken. Zoals al dat oranje in straten, op pleinen en aan gevels. Een hofje verderop is zelfs geheel in die tint ondergedompeld. De mensen die er toeven maken een merkwaardig vrolijke indruk. Onbegrijpelijk. Zo zitten ze gezamenlijk, oranje uitgedost, 's avonds buiten naar een of andere voetbalwedstrijd te kijken. En dan ook nog schreeuwen en juichen voor die elf oranje miljonairs op de buis. Ik - binnenshuis mokkend - heb daar erge last van, moet de kleurenpijn verbijten, maar daar heeft het oranje volk natuurlijk geen weet van. Zo heb ik ook forse problemen met het repressieve China en zéker met hun vaandel. Die is namelijk rood met geel. En dat zijn nou net de twee primaire kleuren die je al mengend tot oranje omtovert. Welnu, men begrijpt mijn afkeer van die ene oranje Chinese klaproos op mijn landgoed nu wellicht iets beter. En al die oranje voetbalparafernalia mag van mij zo snel mogelijk de afvalbak in. Veel daarvan kan in de oranje kliko, wat genoeg zegt.

Voor de kleurenblinden:
de oranje klaproos staat links voor (de) paal.