Frans Bauer

Vrijwel dagelijks passeer ik een met hekken afgezet bouwterrein. Achter dat hekwerk verrijst een mooi appartementengebouw. Het is nog niet helemaal af, maar de riante balkons en loggia’s, grote raampartijen en stijlvolle entree hebben inmiddels vorm gekregen. Best aan de prijs, denk ik, zeker de penthouses bovenin. Meer nog dan naar de architectuur, kijk ik naar het werkvolk en vooral naar die ene: de hond. 

Een hond op een bouwplaats verwacht je niet. Maar het dier, een kortharige bastaard, lijkt hier vaste kracht, wat mij lichtheid geeft. Ik vermoed dat de hond een opzichter of ploegbaas toebehoort, want een beginnend pijpfitter zie ik niet zo snel zijn Rocky of Max meenemen naar een klus. Waar ik met name week van word, is dat de hond gewoon one of the guys lijkt. Het enige verschil is dat-ie geen veiligheidshelm draagt. Maar verder zie ik hem (of haar?) zonder enige schroom de houten personeelskeet in- en uitlopen, doodgemoedereerd over hoge steigers trippelen, samen met enkele mannen uit een smalle bouwlift stappen of tijdens de schaft chillen tussen hun gebruinde, getatoeëerde lijven. Bij al die stoer ogende bouwvakkers lijkt het beestje dan ook bijzonder populair. Ze roepen hem, stoppen hem wat toe, kroelen zijn goeiige kop. En andersom kijkt de hond goedkeurend toe - soms kwispelstaartend - hoe de mannen boren, frezen of iets omhoog takelen terwijl Heb je even voor mij van Frans Bauer uit hun gettoblaster galmt.
Het appartementengebouw is bijna gereed, zal spoedig worden opgeleverd; in de penthouses zie ik de eerste bewoners al rondneuzen. De bouwvakkers zullen dan ook snel verkassen naar een volgend project. Ik ga ze missen. Vooral die ene.

Frans Bauer horen en zien? Klik HIER. Maar het hoéft niet.