Legoland

Vorige week publiceerde mijn linksige kwaliteitskrant het schrikbarende moordcijfer in Zweden. Dat is hoger dan in de meeste andere Europese landen. De oorzaak, zo vermeldde het betreffende artikel, zou liggen in grote steden als Stockholm, Malmö en Göteborg. Grote aantallen kansloze, gefrustreerde migranten (vaak afkomstig uit het Midden-Oosten of Noord-Afrika) zorgden voor wijken waarbinnen handhaving vrijwel onmogelijk is en dus dat misdaad, vuurwapenbezit en bendegeweld er welig tieren. Een zuur gegeven voor de altijd zo tolerante en ruimhartige Björns en Agnetha's.
Buurland Denemarken, zo las ik luttele dagen later in dezelfde linksige kwaliteitskrant, pakt dat ietwat anders aan. De Denen voerden altijd al een strengere selectiepolitiek, maar nu heeft men zelfs een wet aangenomen die het mogelijk maakt vluchtelingen niet bij hun poorten op te vangen, maar buiten Europa, in zogenaamde gastlanden. De reden - de beleidsbepalers in Legoland geven het ruiterlijk toe - is het animo voor asielaanvragen te ontmoedigen. Vanzelfsprekend ontlokt dit wereldwijd flink wat kritiek op de Deense aanpak, vooral uit linksige en humanitaire hoeken.
Hoe twee hoogontwikkelde, Scandinavische democratieën zo tegengesteld met migranten omgaan. Opvallend is wel dat waar de tolerante Zweden gebukt gaan onder hoge misdaadcijfers, de selectieve Denen juist te boek staan als het gelukkigste volk op aarde. Wie hier goed of fout bezig is kan ik moeilijk bepalen, vind ik te complex. Wél geeft het mij - lezer van deze linksige kwaliteitskrant - veel stof tot nadenken.

Mijn bovenstaande bevindingen over de 'Scandinavische discrepantie' inzake de aanpak van migratie én de mogelijke gevolgen ervan, mailde ik, met verwijzing naar de twee onderstaande artikelen, in ongeveer gelijke bewoordingen naar mijn linksige kwaliteitskrant, hopend op publicatie. Dat gebeurde niet. Wel werd ik vriendelijk bedankt.