Dierennamen

Door alsmaar groeiend ouwe-mannen-sentiment verteer ik natuurdocumentaires steeds slechter. Helaas spelen de makers juist in op dat sentiment. Zo voorzien ze dieren niet zelden van eigennamen om ze een menselijk(er) gezicht te geven. Bingo.
Zo zag ik onlangs een docu over een groep olifanten. Hoofdfiguren waren een moeder en haar jong. De voice-over had het over Mazula en haar schattige kalf heette Nana. Natuurlijk werd de savanne getroffen door droogte waardoor dieren verkommerden. En natuurlijk ging de kleine Nana dood van de dorst. En natuurlijk bleef Mazula nog lang bij haar dode kalf treuren terwijl de kudde verderging, op zoek naar water.
Ik trek zulk drama niet meer en zap met een brok in de keel weg. Soms kom ik daarmee van de regen in de drup. Want de kans bestaat dat ik dan op iets stuit dat is bedacht, geproduceerd, of gepresenteerd door BN’ers met juist een diérlijke achternaam: De Mol. Binnen het tv-wereldje staat die naam garant voor, in mijn optiek, bedenkelijk vermaak. 
Toch is er één De Mol die ik wél graag zie: ene Momfer, de goudeerlijke mijnwerker uit De Fabeltjeskrant. Momfer de Mol maakte deel uit van de cast van dat heerlijke kinderprogramma uit de vorige eeuw, samen met ludieke types als Juffrouw Ooievaar, Meneer de Uil, Lowieke de Vos, Bor de Wolf, Zoef de Haas en nog een hele trits vermenselijkte dieren.
Wilde dieren met mensennamen én mensen met dierennamen: soms geeft het ruis, soms juist duidelijkheid. Zo weet de ervaren kijker meteen wat-ie moet doen als de achternaam of gezichten van de Gooise tv-familie De Mol in beeld verschijnen: zap razendsnel weg, nok af, kras op, ga pleite, pak je biezen, vlucht, graaf je desnoods in, zoals Momfer.

De hoofdrolspelers van de Fabeltjeskrant.
Momfer de Mol staat op de voorste rij, derde van links.