Tornado

Onlangs opende elk nieuwsbulletin met het bericht dat een tornado in Zierikzee flink had huisgehouden. In alle beelden zag ik reporters bij een woonblok staan waarvan het complete dak was afgewaaid. Er was bovendien een dode te betreuren en één persoon belandde in het ziekenhuis. Triest. En wat een ravage! Het viel me echter wel op dat bij al die verschillende nieuwsbulletins steeds weer dat ene huizenblok in beeld kwam. Oké, er werd verteld dat door de hele stad dakpannen en ruiten waren gesneuveld, bomen omgewaaid en terrasstoelen weggeblazen, maar dé spectaculaire schade trof slechts één huizenblok. En dat was eigenlijk niet zo heel vreemd, want juist bij dit blok was men bezig met dakrenovatie. Overal stonden (of lagen inmiddels) dan ook bouwstellingen langs de betreffende huizen. Kortom: dit woonblok was op moment dat de tornado passeerde uiterst kwetsbaar. Heel voorzichtig zou je daarom misschien kunnen stellen dat dit natuurverschijnsel toch niet zo veel aandacht verdiende, maar dat hier eerder sprake was van een ongelukkige samenloop van omstandigheden.
     Aan die nuance heeft de gemiddelde nieuwsconsument natuurlijk geen enkele boodschap. Die wil een voor ons land unieke tornado (wat hier de facto helemaal niet uniek is, zeker niet als je het in goed Nederlands ‘windhoos’ noemt) gekoppeld zien aan menselijk drama, en als het effe kan ook nog met een verkapte verwijzing naar klimaatverandering. En het journaille werkt daar braaf aan mee.
     Gezien dit voorbeeld adviseer ik iedereen zoveel mogelijk berichten en sowieso de hele santenkraam aan communicatie(middelen) te negeren of op z’n minst met de nodige korreltjes zout te nemen. Tenzij ze van mij afkomstig zijn.

Vormeloos

In korte broek pootjebaden aan het strand van Kijkduin. Kuitdiep. De Noordzee is vandaag bijzonder vriendelijk. Maar tussen het rustgevende gekabbel door is daar plots een wat hogere golf die mij een drijfnatte broek bezorgt. Het plakt en voelt koud in het kruis. Ik kan het de zee echter niet kwalijk nemen. Ze bezit nou eenmaal geen denkend vermogen, is niet besluitvaardig, heeft geen bedoelingen. Bovendien is ze vormeloos, want samengesteld uit stuurloze (water)deeltjes. Het natte textiel is daarom mijn eigen schuld, niet die van de zee, tenzij je in Neptunus of Poseidon gelooft.
     Sowieso komen de zee en ik steeds nader tot mekaar, gaan we meer en meer op elkaar lijken. Met het ouder worden nemen mijn denkend vermogen en besluitvaardigheid gestaag af. Daarentegen neemt de vormeloosheid bij het bejaarde lijf juist weer toé. En uiteindelijk, na mijn verscheiden, besta ook ik slechts uit losse deeltjes als atomen, neutronen, quarks en weet ik veel. De onzichtbare bouwsteentjes die ooit 'mij' vormden, maken straks deel uit van iets anders, of liggen ergens doelloos te liggen, of zweven in de wind, of drijven ergens. Later, eens, in die kommerloze toestand, maak ik heel misschien wel deel uit van dezelfde zee die nu vriendelijk rond mijn kuiten spoelt, maar mij zonet nog een nat pak bezorgde. Een mooi vooruitzicht.

Filmpje zien? Klik HIER. 

Dit videootje is overigens ook zeer geschikt als slaapmiddel.  

Casa di mama

Vakantie is een stuk plezanter dan oorlog, maar helaas gaat mijn interesse meer uit naar de laatste. Daarom sta ik voor een oorlogsmonument in het stadje Argostoli op het Griekse eiland Kefalonia. In 1943 werden hier vijfduizend militairen van de Italiaanse Acqui-divisie door de Duitsers geëxecuteerd.
     Hè, hoor ik menigeen zeggen, Italianen en Duitsers vochten toch aan dezelfde kant, Mussolini en Hitler waren toch dikke maatjes? Jazeker, maar toen het Italiaanse thuisfront zowel militair als politiek implodeerde - waarbij Il Duce door eigen volk werd omgebracht -, besloten de in Griekenland gestationeerde Italiaanse troepen subiet te stoppen met oorlogje spelen. Mannaggia! Basta! 

     Vooral voor de op het sprookjesachtige eiland Kefalonia gelegerde soldaten leek de strijd sowieso ver weg. De Italianen vermaakten zich er uitstekend en sloten menig vriendschap met de lokale bevolking. Deze gemoedelijke houding stond natuurlijk haaks op die van hun fanatieke strijdmakkers, de Duitsers, die Keine Spielerei duldden. En toen de olijke spaghettivreters ook nog eens besloten massaal de wapens neer te leggen en dat het hoogste tijd werd om naar casa di mama terug te keren, noemde de Duitse legerleiding dat niets minder dan desertie. En daar stond de doodstraf op. Lang verhaal kort: groepsgewijs werden ruim vijfduizend ongewapende, Italiaanse officieren en manschappen door Duitse mitrailleurpelotons neergemaaid. Van de Acqui-divisionisten die het geluk hadden de slachting mis te lopen, kwamen alsnog zo'n drieduizend om door (moedwillige?) verdrinking tijdens scheepstransporten. 
     Deze dramatische gebeurtenissen vormden leidraad voor een grootse roman die in 1994 verscheen: Captain Corelli’s Mandolin van Louis de Bernières. In 2001 volgde de suikerzoete verfilming ervan die uitgroeide tot een kaskraker.
     Wat weet ik, suffe toerist, nog meer over het in de Ionische zee dobberende Kefalonia (Cefalonia of Kefalinia mogen ook) te vertellen? Dat het werkelijk beeldschoon is, omringd is door spierwitte strandjes en intens blauwe wateren, dat het landschap varieert van lieflijk tot ruig en bergachtig (op de hoogste top skiet men 's winters), dat de dorpjes bijzonder fotogeniek zijn en talloze tavernes je uitnodigen tot dromerig voor je uit staren. Maar uiteindelijk is daar toch die openingszin.

Filmtrailer Captain Corelli's Mandolin zien? Klik HIER

...suffe toerist...