Vormeloos

In korte broek pootjebaden aan het strand van Kijkduin. Kuitdiep. De Noordzee is vandaag bijzonder vriendelijk. Maar tussen het rustgevende gekabbel door is daar plots een wat hogere golf die mij een drijfnatte broek bezorgt. Het plakt en voelt koud in het kruis. Ik kan het de zee echter niet kwalijk nemen. Ze bezit nou eenmaal geen denkend vermogen, is niet besluitvaardig, heeft geen bedoelingen. Bovendien is ze vormeloos, want samengesteld uit stuurloze (water)deeltjes. Het natte textiel is daarom mijn eigen schuld, niet die van de zee, tenzij je in Neptunus of Poseidon gelooft.
     Sowieso komen de zee en ik steeds nader tot mekaar, gaan we meer en meer op elkaar lijken. Met het ouder worden nemen mijn denkend vermogen en besluitvaardigheid gestaag af. Daarentegen neemt de vormeloosheid bij het bejaarde lijf juist weer toé. En uiteindelijk, na mijn verscheiden, besta ook ik slechts uit losse deeltjes als atomen, neutronen, quarks en weet ik veel. De onzichtbare bouwsteentjes die ooit 'mij' vormden, maken straks deel uit van iets anders, of liggen ergens doelloos te liggen, of zweven in de wind, of drijven ergens. Later, eens, in die kommerloze toestand, maak ik heel misschien wel deel uit van dezelfde zee die nu vriendelijk rond mijn kuiten spoelt, maar mij zonet nog een nat pak bezorgde. Een mooi vooruitzicht.

Filmpje zien? Klik HIER. 

Dit videootje is overigens ook zeer geschikt als slaapmiddel.