Casa di mama

Vakantie is een stuk plezanter dan oorlog, maar helaas gaat mijn interesse meer uit naar de laatste. Daarom sta ik voor een oorlogsmonument in het stadje Argostoli op het Griekse eiland Kefalonia. In 1943 werden hier vijfduizend militairen van de Italiaanse Acqui-divisie door de Duitsers geëxecuteerd.
     Hè, hoor ik menigeen zeggen, Italianen en Duitsers vochten toch aan dezelfde kant, Mussolini en Hitler waren toch dikke maatjes? Jazeker, maar toen het Italiaanse thuisfront zowel militair als politiek implodeerde - waarbij Il Duce door eigen volk werd omgebracht -, besloten de in Griekenland gestationeerde Italiaanse troepen subiet te stoppen met oorlogje spelen. Mannaggia! Basta! 

     Vooral voor de op het sprookjesachtige eiland Kefalonia gelegerde soldaten leek de strijd sowieso ver weg. De Italianen vermaakten zich er uitstekend en sloten menig vriendschap met de lokale bevolking. Deze gemoedelijke houding stond natuurlijk haaks op die van hun fanatieke strijdmakkers, de Duitsers, die Keine Spielerei duldden. En toen de olijke spaghettivreters ook nog eens besloten massaal de wapens neer te leggen en dat het hoogste tijd werd om naar casa di mama terug te keren, noemde de Duitse legerleiding dat niets minder dan desertie. En daar stond de doodstraf op. Lang verhaal kort: groepsgewijs werden ruim vijfduizend ongewapende, Italiaanse officieren en manschappen door Duitse mitrailleurpelotons neergemaaid. Van de Acqui-divisionisten die het geluk hadden de slachting mis te lopen, kwamen alsnog zo'n drieduizend om door (moedwillige?) verdrinking tijdens scheepstransporten. 
     Deze dramatische gebeurtenissen vormden leidraad voor een grootse roman die in 1994 verscheen: Captain Corelli’s Mandolin van Louis de Bernières. In 2001 volgde de suikerzoete verfilming ervan die uitgroeide tot een kaskraker.
     Wat weet ik, suffe toerist, nog meer over het in de Ionische zee dobberende Kefalonia (Cefalonia of Kefalinia mogen ook) te vertellen? Dat het werkelijk beeldschoon is, omringd is door spierwitte strandjes en intens blauwe wateren, dat het landschap varieert van lieflijk tot ruig en bergachtig (op de hoogste top skiet men 's winters), dat de dorpjes bijzonder fotogeniek zijn en talloze tavernes je uitnodigen tot dromerig voor je uit staren. Maar uiteindelijk is daar toch die openingszin.

Filmtrailer Captain Corelli's Mandolin zien? Klik HIER

...suffe toerist...