Nou lekker dan

Dat zag en hoorde ik in het winkelcentrum een oude vrouw zeggen: ‘Nou lekker dan’. Het mensje zat in een rolstoel die werd voortgeduwd door een vrouw van middelbare leeftijd, misschien haar dochter of iemand van de zorg. De oude vrouw keek uitermate gekweld bij haar woorden, zeg gerust hartstikke zuur. Wellicht had ze er een bijzonder goede reden voor, maar iets in me fluisterde dat ze dit stopzinnetje ook al de wereld in slingerde op haar 20ste, 40ste en 60ste. Het leek me bij haar gewoon ingeëtst, net zoals de neerwaarts wijzende groeven in haar gelaat.
     Amsterdamse was ze, want alleen in die regio spreken ze ‘nou lekker dan’ uit op zo’n nasale, zeurzeikerige manier. Voor mij stond het negatieve besje model voor onze huidige samenleving: balend, bitter, soms agressief, samenzweringen vermoedend, zich slachtoffer voelend en naar schuldigen wijzend.
     Mijn man neukt zijn secretaresse. Nou lekker dan. De dokter zei dat ik nog een half jaar heb te gaan. Nou lekker dan. Mijn energierekening is driemaal over de kop. Nou lekker dan. Ik eet van de voedselbank. Nou lekker dan. De rijken worden maar rijker. Nou lekker dan. Zag je die wachtrijen op Schiphol? Nou lekker dan. Ons tuintje verdroogt. Nou lekker dan. Mijn kelder staat blank. Nou lekker dan. Er zit een vlek op mijn truitje. Nou lekker dan. Mijn rolstoel piept. Nou lekker dan.
     Vol venijn verzon ik in het voorbijgaan dat ze met dat ouwe zeikwijf net zo om moesten gaan als gezagsgetrouwe Russen met hun dwarsdenkers: van vijfhoog het raam uit. Ну хорошо тогдаááá...*
* Vertaling: Nou lekker daááá...

Gelukzalig

De vaatwasser weigerde weer eens dienst en dus stond er op een ochtend een witgoedmonteur voor mijn deur, een aardige zestiger. Hij bleek niet alleen aardig maar ook erg kundig. So far so good. Ik zette koffie en stelde hem ondertussen wat human interest-vragen ('komt u van ver?'), ook om de wat ongemakkelijke stilte op te heffen. 

     Toen de klus geklaard was, ging de man aan de keukentafel zitten om zijn (inmiddels koude) koffie te nuttigen en uitgebreid in te gaan op mijn eerder gestelde vragen, wat niet echt mijn bedoeling was. Hij vertelde met verve dat hij uit Dronten kwam en dat het daar zo fijn leven was, dat zijn kinderen en kleinkinderen vlakbij woonden en dat de kleintjes dagelijks bij opa en oma aanwipten, dat hij zijn hele huis had verduurzaamd en ook hoeveel zijn zonnepanelen hem per maand opleverden, hoe zijn vrouw nog altijd kampte met de naweeën van long covid, dat hij nog elke dag aan fitness deed, dat ze vier keer per jaar naar Tirol gingen want ze hadden er een appartementje gekocht (‘ons appeltje voor de dorst’), dat hij vlak voor zijn pensioen zat en dat hij eigenlijk alleen nog maar voor zijn plezier werkte en dat ‘mensen zich tegenwoordig veel te druk maakten, en ach meneer, ik zeg altijd, als je maar gezond bent, snapt u’.
     Nadat de witgoedmonteur zijn hielen had gelicht vulde ik - opgelucht weer solo te zijn - de gerepareerde vaatwasser tot de nok, stelde het meest uitgebreide programma in en drukte op Start. Daarna genoot ik intens van het oude vertrouwde, gelukzalige soppen en bruisen uit mijn open keuken. 

     Bij mensen komt gelukzaligheid steeds vaker door het slikken van tabletjes. Vaatwassers kúnnen niet zonder.

Poolshoogte

Zo herkenbaar: mannelijke automobilisten die zich ook bij stilstand willen manifesteren. Vaak niet zo jong meer en voorzien van een middenklasser en een buikje. Het best kun je ze spotten voor de neergelaten slagbomen van een brug of sluis. Dit soort stuurlui moét er dan uit om poolshoogte te nemen en de situatie te overzien. 
     Na uit zijn metallicgrijze Nissan Juke of Opel Mokka (ik generaliseer graag) te zijn gestapt loopt zo’n heerschap naar het front. Aldaar kijkt-ie naar de passerende scheepvaart en bestudeert en passant de brugconstructie en het mechaniek van de slagbomen en knipperlichten. De man vindt immers alles interessant waardoor hij overal verstand van heeft. En waar kun je dat beter tonen dan in het volle zicht van de wachtende file.
     Zijn vrouw (hier generaliseer ik weer) blijft steevast in de auto zitten alwaar ze voortdurend over haar schermpje veegt, iets wat ze overigens al deed toen ze nog vooruit kwamen.
     Wanneer de brug wordt neergelaten, komt hét moment voor de man. Cool teruglopend naar zijn metallicgrijze koekblik, laat hij de file zien hoe goed zijn timing is. Zo weet hij precies hoe lang het duurt voordat de brug weer is gezakt, de slagbomen zijn opgehaald en de knipperlichten gedoofd, kortom: hoeveel tijd hij nodig heeft om weer startklaar achter het stuur te zitten. Tijdens dit loopje toont hij dan ook geen enkele haast - handen in de zakken, alles onder controle, een man van de wereld.
     Als hij weer naast zijn vrouw heeft plaatsgenomen, zegt-ie niets. Zij zwijgt eveneens want ze zijn al jaren uitgeluld (hier generaliseer ik opnieuw). Sterker, ze swipet stoïcijns verder. Dan start hij zijn motor en geeft-ie routineus gas. Hij is weer op weg. Naar ergens waar hij zich opnieuw kan manifesteren.

The Wayfaring Stranger

Het afscheid van de eindeloze zomer is nabij. Het zorgt voor weemoed, nu al. Mogelijk is dat de reden dat ik, ja sorry hoor, zit te prakkiseren over eventueel geschikte uitvaartmuziek. Iets met een fijne melodie en een passende tekst. Et voila.
    The Wayfaring Stranger is een erg oude song, waarschijnlijk uit het begin van de negentiende eeuw. Een Amerikaans volksliedje dat veel werd gezongen tijdens de Burgeroorlog, het is dan ook voorzien van de nodige spiritualiteit. De auteur is onbekend, maar in de loop der tijd zijn er ontelbare versies en vertolkingen van geweest, vaak door beroemde artiesten.
     Bij mij kwam deze song het diepst binnen tijdens het zien van de speelfilm 1917 die zich afspeelt op een slagveld tijdens WO1. In afwachting van de komende frontale stormloop op de vijandelijke stellingen, heeft een compagnie zich tussen de bomen verzameld rondom een ontroerend zingende soldaat. Kippenvel.
     Er zijn echter ook (iets) lichtere versies van in omloop. Hoe dan ook, het lied lijkt erg toepasselijk tijdens gelegenheden waarbij je volschiet of een brok in de keel krijgt. In een aula bijvoorbeeld.

---------

Voor de liefhebbers hieronder drie versies van The Wayfaring Stranger, soms ook Poor Wayfaring Stranger genoemd.

De eerste is de bewuste uitvoering uit de film 1917 gezongen door Jos Slovick. Bijzonder indringend, zeker in de bioscoopzaal. Zonder beelden is het nummer echter wel erg naakt, wat als ongemakkelijk kan worden ervaren.
Klik HIER 

Van deze tweede versie, gezongen door een duo, ken ik slechts één naam: Simon Khorolskiy. Mooi klinkt het zeker, prachtig zelfs. Bijzonder dat-ie deels in het Russisch is gezongen. Wordt tegen het eind wel wat pompeus. Maar lig je in de kist dan heb je daar weinig last van. Prettig ook: de lyrics eronder.
Klik HIER

De derde versie is in country-style. Prettig, vooral vanwege het vrolijke getokkel tussendoor. De ondertoon is hier wat evangelisch, maar daar is mee te leven want The Petersens vormen een heerlijk (familie)bandje. En de leadzangeres heeft een fijne hillbilly-snik. Live nog wel! Ook hier mét lyrics. Erg aantrekkelijk in alle opzichten.
Klik HIER

Youtube biedt veel en veel meer uitvoeringen van dit nummer, voor ieders smaak. Denk aan Emmylou Harris, Johnny Cash, Glen Campbell, Dolly Parton, Ed Sheeran en nog heul veel anderen.