Gelukzalig

De vaatwasser weigerde weer eens dienst en dus stond er op een ochtend een witgoedmonteur voor mijn deur, een aardige zestiger. Hij bleek niet alleen aardig maar ook erg kundig. So far so good. Ik zette koffie en stelde hem ondertussen wat human interest-vragen ('komt u van ver?'), ook om de wat ongemakkelijke stilte op te heffen. 

     Toen de klus geklaard was, ging de man aan de keukentafel zitten om zijn (inmiddels koude) koffie te nuttigen en uitgebreid in te gaan op mijn eerder gestelde vragen, wat niet echt mijn bedoeling was. Hij vertelde met verve dat hij uit Dronten kwam en dat het daar zo fijn leven was, dat zijn kinderen en kleinkinderen vlakbij woonden en dat de kleintjes dagelijks bij opa en oma aanwipten, dat hij zijn hele huis had verduurzaamd en ook hoeveel zijn zonnepanelen hem per maand opleverden, hoe zijn vrouw nog altijd kampte met de naweeën van long covid, dat hij nog elke dag aan fitness deed, dat ze vier keer per jaar naar Tirol gingen want ze hadden er een appartementje gekocht (‘ons appeltje voor de dorst’), dat hij vlak voor zijn pensioen zat en dat hij eigenlijk alleen nog maar voor zijn plezier werkte en dat ‘mensen zich tegenwoordig veel te druk maakten, en ach meneer, ik zeg altijd, als je maar gezond bent, snapt u’.
     Nadat de witgoedmonteur zijn hielen had gelicht vulde ik - opgelucht weer solo te zijn - de gerepareerde vaatwasser tot de nok, stelde het meest uitgebreide programma in en drukte op Start. Daarna genoot ik intens van het oude vertrouwde, gelukzalige soppen en bruisen uit mijn open keuken. 

     Bij mensen komt gelukzaligheid steeds vaker door het slikken van tabletjes. Vaatwassers kúnnen niet zonder.