Nou lekker dan

Dat zag en hoorde ik in het winkelcentrum een oude vrouw zeggen: ‘Nou lekker dan’. Het mensje zat in een rolstoel die werd voortgeduwd door een vrouw van middelbare leeftijd, misschien haar dochter of iemand van de zorg. De oude vrouw keek uitermate gekweld bij haar woorden, zeg gerust hartstikke zuur. Wellicht had ze er een bijzonder goede reden voor, maar iets in me fluisterde dat ze dit stopzinnetje ook al de wereld in slingerde op haar 20ste, 40ste en 60ste. Het leek me bij haar gewoon ingeëtst, net zoals de neerwaarts wijzende groeven in haar gelaat.
     Amsterdamse was ze, want alleen in die regio spreken ze ‘nou lekker dan’ uit op zo’n nasale, zeurzeikerige manier. Voor mij stond het negatieve besje model voor onze huidige samenleving: balend, bitter, soms agressief, samenzweringen vermoedend, zich slachtoffer voelend en naar schuldigen wijzend.
     Mijn man neukt zijn secretaresse. Nou lekker dan. De dokter zei dat ik nog een half jaar heb te gaan. Nou lekker dan. Mijn energierekening is driemaal over de kop. Nou lekker dan. Ik eet van de voedselbank. Nou lekker dan. De rijken worden maar rijker. Nou lekker dan. Zag je die wachtrijen op Schiphol? Nou lekker dan. Ons tuintje verdroogt. Nou lekker dan. Mijn kelder staat blank. Nou lekker dan. Er zit een vlek op mijn truitje. Nou lekker dan. Mijn rolstoel piept. Nou lekker dan.
     Vol venijn verzon ik in het voorbijgaan dat ze met dat ouwe zeikwijf net zo om moesten gaan als gezagsgetrouwe Russen met hun dwarsdenkers: van vijfhoog het raam uit. Ну хорошо тогдаááá...*
* Vertaling: Nou lekker daááá...