Ballen

Bij de naam Wilson moet ik altijd denken aan de film Cast Away waarin Tom Hanks de hoofdrol vertolkt. Na het neerstorten van zijn FedEx transportvliegtuig spoelt Hanks, als enig overlevende, aan op een onbewoond tropisch eiland waar hij lange tijd volkomen geïsoleerd zal vastzitten. Even later spoelen nog wat goederen aan uit het gecrashte vliegtuig waaronder een leren bal van Wilson, een gerenommeerd Amerikaans sportartikelenmerk. Getroebleerd door immense eenzaamheid, krijgt Hanks steeds meer gevoel voor die aangespoelde bal, sluit hij er diepe vriendschap mee, spreekt 'm aan met ‘Mister Wilson’ en stort zijn hart uit tegenover hem.
     Hieraan moet ik denken als ik vanaf het strand kijk naar een jong stel dat elkaar, kuitdiep in de golfjes van het Markermeer, een bal toewerpt. Het is een rugbybal van, jawel, het merk Wilson. De jongeman is zo te zien een echte sportgozer. Zijn vriendin lijkt minder sportief, moet het meer van haar verschijning hebben. Een echte babe, zeker in haar citroengele veterbikini. Hij instrueert haar bij herhaling hoe ze het beste zo'n rugbybal kan werpen, wat inderdaad geen makkie is vanwege de puntige eivorm. Zijn voorbeeldige worp doet de bal steeds strak door het zwerk suizen. Maar bij haar gooi fladdert diezelfde bal als een torenkraai met vogelgriep. Wat voor aanwijzingen hij ook geeft, hoe hij ook probeert te schaven aan haar houding of handgreep, het lukt zijn vriendin maar niet om met die rugbybal tot een strakke worp te komen. Balen dus. Ik zie dan ook aan alles dat zij het beu begint te worden, dat ze naar haar strandlaken verlangt, zich erop neer wil vlijen, behaaglijk uitstrekken in de zon, in laten smeren met factor 50 - haar velletje is licht - om ten slotte met rust gelaten te worden. Misschien verlangt ze voor heel eventjes naar een onbewoond tropisch eiland, zónder bal.

Scene uit de film Cast Away.