Limiet

Soms blader ik terug in dit blog. Ik merk dan dat mijn stukjes in het verleden doorgaans korter en bondiger waren. Ooit bleef ik met gemak onder de tweehonderd woorden, destijds mijn limiet om een aardig punt te maken. En een mens zonder limieten is aan de godjes overgeleverd.
     Maar ja, het leven is vloeibaar, luidt het verrimpelde cliché. Dus overschrijd ik die grens van tweehonderd inmiddels wekelijks. En fors. Je kunt zeggen dat de oorzaak ligt bij ontwikkeling. Hét kenmerk van ontwikkeling is echter dat-ie twee richtingen op kan gaan.
     Positief: in de loop der tijd ben ik wijzer geworden, is mijn blik verbreed waardoor ik meer te vertellen heb, leg ik betere verbindingen en bedenk slimmere bruggetjes. Mogelijk ben ik ook nog eens opener geworden, geef ik mezelf meer bloot en heb daarvoor meer woordjes nodig om tot een beter geheel te komen.
     Negatief: ik ben bezig een steeds grotere zeikerd te worden, iemand die met het klimmen der jaren breedsprakiger en wolliger is, er van alles en nog wat bijsleept om zijn vage punt te maken, een ouwelijke leukpeuk, zeurende woordenbrijer, een orakel.
     Gelukt, me eindelijk weer ‘ns gehouden aan de vroegere limiet van tweehonderd. 

     Stipt.

Lomp

Spiritueel ben ik nauwelijks, althans voor zover ik me ervan bewust ben. Maar ja, wat is bewustzijn? Ik weet heus wel dat er onzegbaar meer om ons heen gaande is dan we kunnen bevatten, maar in de dagelijkse voetjes-op-de-vloer-praktijk wil dat amper tot me doordringen. Best jammer, want alleen al vanwege hun fijngevoelige vocabulaire ben ik een ietsepietsie jaloers op mensen die wél openstaan voor spiritualiteit.
     Zo sprak ik laatst een vrouw die aan de wandel was met Nola, een vertederende pup. De vrouw, wist ik, runde een holistische praktijk. Over haar jonge hond zei ze met zachte, gevoelvolle intonatie: ‘Nola laat me al zo veel weten.’ Óf je hebt een teiltje nodig óf je vindt het mooi. Hoe dan ook, ik zou hier eerder bezigen: ‘Het is een slim beessie.’ 
     Eens hoorde ik een spirituele kennis iets zeggen over een man wiens moeder zopas was overleden. De man, zo begreep ik, was er tamelijk onbewogen onder. Mijn spirituele kennis over hem: ‘Hij kan niet goed bij zijn gevoel komen.’ Waarom hier de man niet puntig omschrijven als een koele kikker? Verder hoor ik van spiritueel ingestelden vaak zinnetjes als ‘Ik heb mezelf teruggevonden’ of 'Ik sta in mijn kracht'. Ondergetekende zou hier toch eerder gaan voor respectievelijk ‘Ik ben terug van weggeweest’ en ‘Ik voel me sterk’.
     Superzweverig wordt het wanneer iemand zegt: ‘Ik voel tussen ons een liefdevolle verbinding.’ Mijn lompe brein zou in zo'n geval dertien-in-een-dozijn-zinnetjes produceren in de range van ‘Ik vind je lief' of zelfs 'Ik hou van je' tot en met 'Zullen we effe rampetampen'. Ik bedoel maar.

     Te aards, dat is hier mijn probleem. Misschien moet ik wat meer de diepte in. Op zoek naar, ja wist ik het maar.

Kapitalen

De korte broek behoort tot mijn meest geliefde kledingstukken; ik schreef er vaker over. Aangezien ik me nog maar zelden aan kleedetiquette hoef te houden, loop ik, zodra het zomert, rond met blote onderdanen. Het is heus geen exhibitionisme, ik vind een short gewoon prettig dragen. Licht en luchtig, de wind tegen je kuiten, strelend langs de haartjes op je dijen én je klokkenspel wordt fijn gekoeld. 

     Voor senioren is er echter één nadeel: je ziet er niet uit. 

     Oude mannenbenen zijn vaak bleek, trilvlezig, spillig, krom, te kort dan wel te stakerig en dan vaak ook nog voorzien van groeven, vlekjes, groeisel of spataderen. Een mix van al dit lelijks komt nog vaker voor. En dan heb ik het niet eens over de hangbillen en knobbelvoeten die al deze onvolkomenheden aan de boven- en onderzijde begrenzen.
     Hoe anders is het voor strakke millennials en zoomers, respectievelijk generaties Y en Z. Speciaal voor hen hebben slimme marketeers MR MARVIS bedacht, jawel in voorname kapitalen. Je kunt geen magazine openslaan of teevee-reclame uitzitten zonder een complete kleurenwaaier aan shorts van MR MARVIS voorbij te zien komen. Die worden altijd gedragen door loltrappende studentikoze heertjes die bepaald geen klant zijn van de voedselbank. Ze lachen als dwazen, dartelen op zonnige stranden, langs zwembaden en andere luxe settings, doen aan touwtrekken, springen uit sportauto's, halen allerlei capriolen uit waarbij, naast zonnebrillen en witte gebitten, vooral hun kleurrijke, prijzige korte broekjes de show stelen. 

     Wat we hier zien is de omgekeerde wereld. Wie graag opgaat in de massa samen met andere lolbroeken, koopt 'exclusieve' kleding bij MR MARVIS. Eigen koers varende, autonome dudes kiezen wellicht iets volks bij C&A of de HEMA, ofschoon ook die in voorname kapitalen worden geschreven. 

Altijd al? (deel 2)

Soms sta je ineens voor een tweesprong. Links of rechts? Geen pretje voor een twijfelaar.
     Ooit was dit anders. In mijn jongere jaren koos ik steevast links, ook wel progressief genoemd – bekt lekker. Met het klimmen der jaren schoof ik echter op naar, zeg, het brede middenveld. Niks bijzonders, het is de menselijke natuur. Wie jong is zit barstensvol veranderingsdrang en idealisme terwijl behoudendheid vooral ouderen siert. Ik behoor nu tot de laatsten, maar hoop toch nog stiekem op een greintje voortgang. Dus wat moet ik op die vermaledijde tweesprong?
     Mijn hart zegt (nog steeds) links, zeker als ik aan de agrarische sector denk. Progressief Nederland besefte al heel lang dat industriële akkerbouw en veeteelt de dood in de pot waren - letterlijk. Onze natuur ging erdoor naar de knoppen en het veroorzaakte onbeschrijfelijk veel leed onder onze mededieren. Tot echte verandering kwam het helaas niet vanwege het steeds dreigender tegengeluid (van tractoren). Sterker: het leverde zelfs een grote (protest)partij op die vergroening en het radicaal kappen van martelpraktijken stagneert, dit ten gerieve van boeren en verder iedereen die géén veranderingen duldt.
     Mijn verstand daarentegen zegt soms rechts. Aan die zijde riep men al decennia terug dat we aan nieuwkomers meer eisen moesten stellen teneinde ze beter en sneller te laten integreren. Politiek correcte multiculti's verwierpen dat idee echter met gevolg dat onaangepastheid welig tierde - en tiert - wat weer leidde tot segregatie, discriminatie en boosheid. En ja, dan is de bal rond. Het resultaat was dat velen in sneltreinvaart hun wijk, stad of land zagen veranderen. Frictie alom dus. Afijn, links idealisme leverde ons uiteindelijk ultrarechts op. Tel uit je winst.  

     Zowel links als rechts hadden het naar mijn idee goed, dan weer goed fout. Reden genoeg om bij die tweesprong lang te twijfelen. Daarom is het prettig dat er steeds meer rotondes worden aangelegd zodat je niet direct hoeft te kiezen en eindeloos rondjes achter jezelf aan kunt rijden. Of deden we dat altijd al?

Altijd al? (deel 1)

Ik sta een poos voor het slaapkamerraam. Vanaf hier kijk ik uit op een kleine, omheinde kinderspeelplaats. Die is geplaveid met rubberen tegels waarop een klimtoestel met glijbaantje, twee schommels, twee wipkippen, twee buitelstangen en een zitbankje voor begeleiders. Uitdagend voor peuters en aangenaam overzichtelijk voor hun hoeders.
     Al die tijd dat ik daar sta, zie ik een vader en zijn zoontje van pakweg drie in volle actie, maar dan wel heel verschillend. Het kind is fanatiek aan het apenkooien, een beetje manisch zelfs. Hij klimt, zwaait, glijdt, wipt en buitelt. Paps daarentegen neemt geen deel aan deze strapatsen, maar schaduwt zijn zoontje als een voormalig KGB-agent en schiet non-stop foto’s en filmpjes van hem. Tussen de bedrijven door stuurt hij het resultaat - puur promotiemateriaal - naar zijn thuisfront of socials, wellicht voorzien van wervende tekstjes of grappige tekentjes. In ieder geval grijnst hij tevreden wanneer zijn duimen over z'n mobieltje tokkelen. Iedereen zal nu weten dat deze trotse vader 'zo leuk met zijn kind is'. Maar vanuit mijn slaapkamer zie ik een schermverslaafde Jellinek-cliënt met scoringsdrift.
     Bijzonder? Neuh, het waart overal. Erover ergeren heeft geen zin, dit is gewoon de Nieuwe Mens - wij dus. Ook voor het jochie is het gewone koek, die weet niet beter. Sterker, binnen luttele tijd doet hij hetzelfde, maar dan beter toegerust, vaardiger, mondialer, enzovoorts, et cetera, und so weiter, and so on, 等等, и так далее, وما إلى ذلك وهلم جرا. Omgevingsfactoren veranderen ons gedrag en ons brein slaat die data op met gevolg dat wij anders gaan acteren. Evolutie heet zoiets. Maar dat gaat tegenwoordig zo snel - en zichtbaar - dat je er Darwins The Origin of Species nauwelijks nog voor nodig hebt. En dan praat ik nog maar even niet over AI, die ons binnenkort zodanig berijdt dat wíj de wipkippen zijn. Of waren we dat altijd al?