Limiet

Soms blader ik terug in dit blog. Ik merk dan dat mijn stukjes in het verleden doorgaans korter en bondiger waren. Ooit bleef ik met gemak onder de tweehonderd woorden, destijds mijn limiet om een aardig punt te maken. En een mens zonder limieten is aan de godjes overgeleverd.
     Maar ja, het leven is vloeibaar, luidt het verrimpelde cliché. Dus overschrijd ik die grens van tweehonderd inmiddels wekelijks. En fors. Je kunt zeggen dat de oorzaak ligt bij ontwikkeling. Hét kenmerk van ontwikkeling is echter dat-ie twee richtingen op kan gaan.
     Positief: in de loop der tijd ben ik wijzer geworden, is mijn blik verbreed waardoor ik meer te vertellen heb, leg ik betere verbindingen en bedenk slimmere bruggetjes. Mogelijk ben ik ook nog eens opener geworden, geef ik mezelf meer bloot en heb daarvoor meer woordjes nodig om tot een beter geheel te komen.
     Negatief: ik ben bezig een steeds grotere zeikerd te worden, iemand die met het klimmen der jaren breedsprakiger en wolliger is, er van alles en nog wat bijsleept om zijn vage punt te maken, een ouwelijke leukpeuk, zeurende woordenbrijer, een orakel.
     Gelukt, me eindelijk weer ‘ns gehouden aan de vroegere limiet van tweehonderd. 

     Stipt.